Bijgewerkt 2 maart 2005
Hofmeier van Austrasië, Neustrië en Bourgondië, noemde zich "dux Austrasiorum", versloeg in 687 bij Tetry in Picardië de hofmeier van Neustrië. Tegen het einde van de 7de eeuw trokken de Franken opnieuw tegen de Friezen op. Hun leider was Pippijn II, een hofmeier, maar in feite de eerste machthebber in het Frankische rijk. Kort na 690 veroverde hij Utrecht op de Friese koning Redbad die iets voor 688 Aldgillis was opgevolgd. De slag vond plaats bij het toen zeer belangrijke handelscentrum Dorestad (gelegen bij het huidige Wijk bij Duurstede). Pippijns veldtocht vond plaats tussen 688 en 695 en men neemt aan dat hij daarbij het midden en zuidwesten van ons land veroverde. Hij drong dus niet door tot het noordelijke deel van het Friese rijk, waarvan de heersers in de Frankische geschriften steeds dux, dat is hertog worden genoemd maar in het Angelsaksische rex: is koning. Zo zou Pippijn wel Zeeland en het gebied ten zuiden van de Rijn hebben veroverd, maar niet de Vechtstreek, althans niet in haar geheel. Op zichzelf lijkt de vraag hoever Pippijns machtsbereik zich na 695 uitstrekte, minder. Toen in 714 Pippijn stierf, ontstond er in het Frankische rijk een periode van regeringsloosheid, zoals vaker wanneer de opvolging niet door duidelijke regels van erfrecht is verzekerd. Daar kwam bij Pippijns zoon pas in Luik door een Fries was vermoord. Aan de grenzen benutten de Saksen in het oosten en Friezen in het noorden hun kans. Redbad heroverde Utrecht en nam wraak voor de rond 690 geleden nederlaag. In 716 bedreigde hij zelfs met zijn vloot de stad Keulen. Even leek het alsof het grote Friese rijk weer in zijn volle vroegere omvang zou opbloeien, maar in het Frankische rijk stond een nieuwe heerser op, niet minder geducht dan zijn voorganger; de bastaardzoon van Pippijn, Karel.
Terug naar Pepijn de Middelste
Frankisch hertog (717-741); gouverneur van Austrasië en Neustrië; hofmeier van Austrasië (714) en Neustrië (719); hofmeier van het gehele Frankische rijk (vanaf 719). Alleenheerser van het Frankische Rijk na de dood van de laatste Merovingische koning Theodorik IV. Romeins beschermheer 739/740. Verslaat in 734 de Friezen bij de rivier Boorne. Versloeg in 732 (Slag bij Poitiers) de in midden Europa oprukkende Arabieren en voorkwam daarmee de islamitisering van Europa..
Terug naar Karel Martel
Mayor of the Palace of the whole Frankish kingdom (both Austrasia and Neustria), and later King of the Franks; born 714; died at St. Denis, 24 September, 768. He was the son of Charles Martel. Pepin and his older brother Carloman were taught by the monks of St. Denis, and the impressions received during their monastic education had a controlling influence upon the relations of both princes to the Church. When the father died in 741 the two brothers began to reign jointly but not without strong opposition, for Griffon, the son of Charles Martel and the Bavarian Sonnichilde, demanded a share in the government. Moreover, the Duke of the Aquitanians and the Duke of the Alamannians thought this a favourable opportunity to throw off the Frankish supremacy. The young kings were repeatedly involved in war, but all their opponents, including the Bavarians and Saxons, were defeated and the unity of the kingdom re-established. As early as 741 Carloman had entered upon his epoch-making relations with St. Boniface, to whom was now opened a new field of labour, the reformation of the Frankish Church. On 21 April, 742, Boniface was present at a Frankish synod presided over by Carloman at which important reforms were decreed. As in the Frankish realm the unity of the kingdom was essentially connected with the person of the king, Carloman to secure this unity raised the Merovingian Childeric to the throne (743). In 747 he resolved to enter a monastery. The danger, which up to this time had threatened the unity of the kingdom from the division of power between the two brothers, was removed, and at the same time the way was prepared for the deposing of the last Merovingian and for the crowning of Pepin. The latter put down the renewed revolt led by his step-brother Griffon, and succeeded in completely restoring the boundaries of the kingdom. Pepin now addressed to the Pope the suggestive question: In regard to the kings o the Franks who no longer possess the royal power, is this state of things proper? Hard pressed by the Lombards, Pope Zacharias welcomed this advance of the Franks which aimed at ending an intolerable condition of things, and at laying the constitutional foundations for the exercise of the royal power. The pope replied that such a state of things was not proper. After this decision the place Pepin desired to occupy was declared vacant. The crown was given him not by the pope but by the Franks. According to the ancient custom Pepin was then elected king and soon after this was anointed by Boniface. This consecration of the new kingdom by the head of the Church was intended to remove any doubt as to its legitimacy. On the contrary, the consciousness of having saved the Christian world from the Saracens produced, among the Franks, the feeling that their kingdom owed its authority directly to God.
Still this external cooperation of the pope in the transfer of the kingdom to the Carolingians would necessarily enhance the importance of the Church. The relations between the two controlling powers of Christendom now rapidly developed. It was soon evident to what extent the alliance between Church and State was to check the decline of ecclesiastical and civil life; it made possible the conversion of the still heathen German tribes, and when that was accomplished provided an opportunity for both Church and State to recruit strength and to grow.
Ecclesiastical, political, and economic developments had made the popes lords of the ducatus Romanus. They laid before Pepin their claims to the central provinces of Italy, which had belonged to them before Liutprand's conquest. When Stephen II had a conference with King Pepin at Ponthion in January, 754, the pope implored his assistance against his oppressor the Lombard King Aistulf, and begged for the same protection for the prerogatives of St. Peter which the Byzantine exarchs had extended to them, to which the king agreed, and in the charter establishing the States of the Church, soon after given at Quiercy, he promised to restore these prerogatives. The Frankish king received the title of the former representative of the Byzantine Empire in Italy, i.e. "Patricius", and was also assigned the duty of protecting the privileges of the Holy See. When Stephen II performed the ceremony of anointing Pepin and his son at St. Denis, it was St. Peter who was regarded as the mystical giver of the secular power, but the emphasis thus laid upon the religious character of political law left vague the legal relations between pope and king. After the acknowledgment of his territorial claims the pope was in reality a ruling sovereign, but he had placed himself under the protection of the Frankish ruler and had sworn that he and his people would be true to the king. Thus his sovereignty was limited from the very start as regards what was external to his domain. The connection between Rome and the Frankish kingdom involved Pepin during the years 754-56 in war with the Lombard King Aistulf, who was forced to return to the Church the territory he had illegally held. Pepin's commanding position in the world of his time was permanently secured when he took Septimania from the Arabs. Another particularly important act was his renewed overthrow of the rebellion in Aquitaine which was once more made a part of the kingdom. He was not so fortunate in his campaigns against the Saxons and Bavarians. He could do no more than repeatedly attempt to protect the boundaries of the kingdom against the incessantly restless Saxons. Bavaria remained an entirely independent State and advanced in civilization under Duke Tassilo. Pepin's activity in war was accompanied by a widely extended activity in the internal affairs of the Frankish kingdom, his main object being the reform of legislation and internal affairs, especially of ecclesiastical conditions. He continued the ecclesiastical reforms commenced by St. Boniface. In doing this Pepin demanded an unlimited authority over the Church. He himself wished to be the leader of the reforms. However, although St. Boniface changed nothing by his reformatory labours in the ecclesiastico-political relations that had developed in the Frankish kingdom upon the basis of the Germanic conception of the State, nevertheless he had placed the purified and united Frankish Church more definitely under the control of the papal see than had hitherto been the case. From the time of St. Boniface the Church was more generally acknowledged by the Franks to be the mystical power appointed by God. When he deposed the last of the Merovingians Pepin was also obliged to acknowledge the increased authority of the Church by calling upon it for moral support.
Consequently the ecclesiastical supremacy of the Frankish king over the Church of his country remained externally undiminished. Nevertheless by his life-work Pepin had powerfully aided the authority of the Church and with it the conception of ecclesiastical unity. He was buried at St. Denis where he died. He preserved the empire created by Clovis from the destruction that menaced it; he was able to overcome the great danger arising from social conditions that threatened the Frankish kingdom, by opposing to the unruly lay nobility the ecclesiastical aristocracy that had been strengthened by the general reform. When he died the means had been created by which his greater son could solve the problems of the empire. Pepin's policy marked out the tasks to which Charlemagne devoted himself: quieting the Saxons, the subjection of the duchies and lastly, the regulation of the ecclesiastical question and with it that of Italy.
FRANZ KAMPERS. Transcribed by Michael C. Tinkler, from the Catholic Encyclopedia.
Teru naar Pepijn de Korte
L'histoire (xx - 783)
Berthe ou Bertrade, dite au grand pied était la fille de Caribert II (Charibert), comte de Laon et de Gisèle d'Aquitaine, Son mariage avec Pépin est daté de 743-744. Reine de France, elle est la mère de l'empreur Charlemagne et de son frère Carloman. Elle mourut le 12 juin 783 à Choisy-au-Bac (près de Compiègne, Oise) et sa dépouille fut inhumée en l’église de l’abbaye royale de Saint-Denis.
Terug naar Bertrade van Laon
Koning der Lombarden (Italie, 813-818), komt, opgevoed in een klooster te Fulda, in 812 naar Italië en wordt door zijn grootvader Karel de Grote in opvolging van zijn vader Pippijn in september 813 tot (onder)koning van Italië aangesteld; huldigt Lodewijk de Vrome als keizer 814; wanneer deze hem echter bij de z.g. 'Ordinatio Imperii' van 817 passeert, komt hij met de groten van zijn rijk in opstand; verslagen geeft hij zich in december van dat jaar over te Châlon-sur-Saône; de rijksvergadering veroordeelt hem te Aken tot de dood; wordt echter door Lodewijk de Vrome 'begenadigd' tot het 'uitsteken van zijn ogen', welke 'ingreep' hij niet overleeft, zodat hij (slechts twee of drie dagen na de ingreep) aan zijn wonden op 17.4.818 overlijdt.
Terug naar Bernard I van Italië
Geboren tijdens de afwezigheid van zijn vader door diens veldtocht in Spanje (d.w.z. tussen 16 apr 674 en aug 778).
Koning van Aquitanië, gezalfd te Rome op Pasen 15-04-781 door paus Hadrianus I. Na de dood van zijn oudere broers Karel en Pepijn door zijn vader tot keizer gekroond in Aken op 11-09-813 en aangesteld als mederegent. Alleenheerser vanaf 28-01-814.
Opnieuw tot keizer gekroond door paus Staphanus IV in Reims op 28-10-816.
Hij ontwerpt in Aken in juni 817 een regeling van de toekomstige verdeling van zijn rijk (Ordinatio Imperii), welke hij echter in 829 wijzigt ten gunste van de uit zijn 2e huwelijk geboren zoon Karel, hetgeen tot een reeks burgeroorlogen leidt. Hij werd tot afstand gedwongen in Compiegne in okt 833 doch door zijn jongere zoons hersteld in Saint-Denis in mrt 834. Dit werd bevestigd door de hernieuwde kroning in Metz op 28-02-835. Hertog van de Alamannen (833-839). Tussen 851 en 853 had hij een relatie met een onbekende vrouw.
Der Fromme, Louis Ier dit "le Debonnaire'' (le Pieux); regierte 813-840. Die Salbung und Krönung der Brüder Karl, Pippin und Ludwig zu Königen erfolgte 781 durch Papst Hadrian I in Rom. Karl sollte Nachfolger seines Vaters im eigentlichen Kernland des Frankenreiches werden, während Pippin das italisch-bayerische und Ludwig das aquitanisch-burgundische Teilreich angewiesen bekamen (806 Divisio regnorum). Nach dem Tod seiner beiden Brüder war die Nachfolgeregelung Karls des Großen hinfällig. Am 11.9.813 wurde Ludwig zum Mitkaiser gekrönt. Nach dem Tod seines Vaters setzte er sich in Reims selbst die Krone des Alleinherrschers auf. Da die Krönung von 813 ohne Mitwirkung der Geistlichkeit vollzogen worden war, ließ Ludwig sich nochmals am 28.10.816 durch Papst Stephan IV in Reims salben und krönen.
Ludwig gelang während seiner Herrschaft die Neuordnung der Kirchenverfassung durch eine umfassende neue Gesetzgebung. Üeberschattet wurde seine Regierungzeit jedoch vor allem durch immerwährende Kämpfe im Inneren des Reiches. Diese Auseinandersetzungen hatten verschiedene Gründe. Grundlegend war wohl die Diskrepanz zwischen der Riesengröße des Reiches und den mangelhaften Möglichkeiten, es ausreichend zu verwalten. So war es Ludwig unmöglich, die von außen in das Reich drängenden Normannen zu vertreiben. Viel entscheidender jedoch für die sich immer stärker abzeichnende Auflösung des Reiches waren die innenpolitischen Differenzen.
Neben den ständigen Kämpfen des Adels um die Macht am Hofe, führte die Nachfolgeregelung Ludwigs zur absoluten Verwirrung der Reichsstrukturen. 817 bestimmte Ludwig in der Ordinatio imperii seine Nachfolge. Demnach sollte der älteste Sohn Lothar zum Mitkaiser ernannt und die Regierung über das fränkische Reich sowie gleichzeitig die Aufsicht über die jüngeren Brüder übernehmen, denen Bayern und Aquitanien als Unterkönigreiche unterstanden. Somit war die Unteilbarkeit des Reiches und die seine Regierung durch ein alleiniges Oberhaupt festgelegt. Mit der Geburt des vierten Sohnes Karl aus der zweiten Ehe Ludwigs wurde diese Nachfolgeregelung jedoch wieder zu Gunsten der traditionellen Teilung des Reiches in gleichberechtigte Teilreiche abgeändert, worauf es zu mehreren Aufständen der drei ältesten Söhne Lothar, Pippin und Ludwig kam. Diese gipfelten 833 auf dem Lügenfeld von Colmar in dem Überlaufen des Heeres Ludwigs zu dem seiner Söhne. Am 29.6.833 wurde Ludwig schließlich von den Aufständischen gefangengenommen und als Kaiser abgesetzt. Im Oktober 833 wurde er durch Lothar in das Medarduskloster von Soisson gebracht und anschließend von einer Versammlung geistlicher und weltlicher Herren in Compiegne als regierungsunfähig erklärt und zu Klosterhaft verurteilt.
Außerdem wurde ihm eine schimpfliche Kirchenbuße auferlegt. Daraufhin befreiten ihn seine Söhne Pippin und Ludwig im Februar 834 wieder aus seinem Gefängnis. Am 10.11.834 wurde Ludwig der Fromme in Saint-Denis erneut von den Bischöfen mit dem kaiserlichen Ornat bekleidet und abermals zum Kaiser gekrönt. Diese Aufstände trugen wesentlich zur Aufösung des Karolingerreiches bei. Ludwig der Fromme wurde nach seinem Tod 840 in Metz im Kloster des Heiligen Arnuls begraben.
Terug naar Lodewijk de Vrome
Hij is als monnik overleden in de nacht van 28 op 29 sep 855.
Koning der Franken en Lombarden; (onder)koning van Beieren (mrt. 814); bij de Ordinatio Imperii (juli 817) als bestuurder en opvolger aangewezen en door zijn vader tot keizer van het Heilige Roomse Rijk gekroond (Aken juli 817). Hij bestuurt Italië sinds de herfst van 822.
Nogmaals tot keizer gekroond door paus Paschalis I op 08-04-823 te Rome en regelt het bestuur van de Kerkelijke Staat als onderdeel van het rijk via de Constitutio Romanus.
Feitelijk mede-regent van zijn vader van 825 tot aug. 829 wanneer deze samenwerking door diens begunstiging van Karel de Kale abrupt eindigt en hij terugkeert naar Italië; keert zich (na diverse, kortstondige verzoeningen) echter samen met zijn broers Pippijn en Lodewijk tegen hun vader begin 833, die nadat zijn leger op het 'Leugenveld' bij Colmar naar hen is overgelopen zich door hen gevangen laat nemen en die hij nadien feitelijk laat afzetten (Compiègne; Soissons); houdt ook nadien zijn vader in Aken gevangen en beperkt (strevend naar volle uitvoering van de Ordinatio Imperii) invloed en machtsgebied van zijn broers, waarop deze alsnog de kant van hun vader kiezen; verliest een reeks gevechten tegen hen en wordt wederom op Italië beperkt herfst 834; verzoent zich opnieuw met zijn vader op de rijksdag van Worms juni 839 en wordt op diens sterfbed tot opvolger gedesigneerd; verlaat Italië en herneemt de suprematie over zijn broers naar de (nooit opgeheven) Ordinatio, maar verliest een uiterst bloedige veldslag tegen hen bij Fontenoy (bij Auxerre) 25-6-841, hetgeen als een godsoordeel voor een wezenlijke rijksdeling wordt gezien ten gunste van zijn broers Lodewijk 'de Duitser' en Karel 'de Kale', die hun bondgenootschap bevestigen door in de wederzijdse talen voor hun aanhang afgelegde eden bij Straatsburg op 14.2.842; sluit na langdurige onderhandelingen met hen het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843, waarbij hij bij zijn langgerekte middenrijk wel de keizerstitel behoudt, maar daaraan geen suprematie over het West- en Oostfrankische rijk zal kunnen ontlenen; proclameert met beide broers in 'fraternitas' te zullen regeren in Thionville okt. 844, maar krijgt een heftig geschil met Karel wanneer diens vazal Giselbert zijn dochter ontvoert 846, waarna pas vrede gesloten wordt (met legitimatie van het voltrokken huwelijk) Péronne jan. 849; verdeelt, ziek geworden, zijn rijk over zijn drie zoons; treedt in het klooster te Prüm op 23.9, overl. 29.9.855 en begraven aldaar, tr. okt. 821 Ermengard, sticht uit haar morgengave het klooster Erstein; overl. 20.3.851; dr. van Hugo graaf van Tours en Ava N. Voorts had hij voor april 851 een relatie met Doda, overl. na 9.7.855, van onbekende herkomst en tussen 851 en 853 met een onbekende vrouw.
Regierte (817-829/833/840) - 855p> Als ältester Sohn Ludwigs des Frommen war er 817 im Zuge der Ordinatio imperii zum Mitkaiser ernannt worden. Mit der Geburt seines Stiefbruders Karls des Kahlen verlor er seine Mitregentschaft und wurde nach Italien verwiesen, während das fränkische Kernland unter die Brüder Pippin, Ludwig und Karl aufgeteilt wurde. Daraufhin lehnte sich Lothar gegen seinen Vater auf. Es gelang ihm mehrmals sich seiner zu bemächtigen (830 und 833-834), mußte ihn aber auf Druck seiner Brüder Pippin und Ludwig wieder freigeben. Inzwischen hatte sich auch der mittlere und kleinere Adel Ostfrankens und Aquitaniens gegen ihn verbündet. 834 wurde Lothar abermals nach Italien verwiesen. Auf Betreiben seiner Stiefmutter, der Welfin Judith, kam es 839 zur Versöhnung zwischen Lothar und Ludwig den Frommen. Nach dem Tod des Vaters am 20. Juni 840 gipfelte das Ringen um die Nachfolge im offenen Kampf der Brüder über die Reichseinheit. Obwohl Lothar dabei vor allem auf die Unterstützung der Ostfranken, Schwaben und Sachsen zählen konnte, gelang es ihm nicht, die Oberhand in dem Streit zu gewinnen. Nachdem Lothar am 25.6.841 in Burgund von den Heeren seiner Brüder geschlagen wurde, mußte er nachgeben. Im Vertrag von Verdun vom 10.8.843 kam es zur Reichsteilung. Als Ausgangspunkt für die Verhandlungen diente der Besitzstand der Brüder beim Tod Ludwig des Frommen. Somit hatte Lothar Anspruch auf Italien, Ludwig auf Bayern und Karl der Kahle auf Aquitanien. Diese Gebiete wurden nun jeweils ergänzt durch Teile des fränkischen Kernlandes, der Reichsmitte. Karl der Kahle herrschte fortan über die westlichen Gebiete, Lothar über die Mitte des Reiches und Ludwig im Osten. Lothar behielt weiterhin die Kaiserwürde. 844 setzte er seinen ältesten Sohn Ludwig als König in Italien ein und ließihn am 6. April 850 in Rom zum Mitkaiser krönen. 855, kurz vor seinem Tod, teilte er seinen Reichsteil unter seine drei Söhne auf. Kaiser Ludwig II. behielt die Kaiserkrone und Italien, Lothar II. erhielt den nördlichen Teil des Mittelreiches und Karls wurde Burgund zugeteilt. Anschließend zog sich Lothar I in die Benediktinerabtei Prüm zurück, und starb dort noch im gleichen Jahr.
Terug naar Lotharius I der Karolingen
Koning van Italië (844-875). Keizer van het Heilige Roomse Rijk (850-875).
In 844 werd hij door zijn vader in Italië als koning geïnstalleerd, en werd in datzelfde jaar in Rome door paus Serge II tot koning gezalfd. In 850 werd hij door zijn vader tot de keizerlijke waardigheid verheven en werd in april als zodanig gekroond door paus Léon IV te Rome. Alles wees erop dat hij zijn vader in zijn voetsporen zou volgen. Na de dood van zijn vader eiste hij een deel van Francië op. De drie broers, zoons van Lodewijk de Vrome, kwamen uiteindelijk op een accoord uit t.a.v. de verdeling van de koninkrijken.
Ludwig war ältester Sohn Lothar I; er nimmt unter spätkarolingischen Herrschern Sonderstellung ein. Über seine Jugend und Erziehung ist nichts bekannt. 839 Zuweisung Italiens als Herrschaftsbereich durch seinen Grossvater Ludwig dem Frommen. 844 Entsendung Ludwigs II nach Rom durch seinen Vater, um für die Wahrnehmung der kaiserlichen Rechte zu sorgen, die bei der Erhebung des Papstes Sergius II verletzt wurden. Römer mussten dem Kaiser neuen Treueeid leisten und Garantien für künftige Papstwahlen geben. 844 Salbung und Krönung Ludwigs zum König der Langobarden. Dadurch Festigung der traditionellen Sonderstellung des italienischen Unterkönigreiches. Beginn der arab. Expansion ab 846 in Italien. 848 Feldzug gegen die arab. Korsaren, brachte aber keinen nachhaltigen Erfolg. 850 wurde Ludwig von Lothar zum Mitkaiser designiert. Salbung in Rom Ostern (6.4.)850. Mit Kaisersalbung begann selbstständige Herrschaft Ludwigs, dem ab diesem Zeitpunkt die volle Kirchenhoheit zustand. 852 Versuch Ludwigs, die Araber im Süden Italien zurückzudrängen. Vertrat ebenfalls harnäckig den Anspruch auf die kaiserliche Oberhoheit über Rom und dem Kirchenstaat, der im römischen Vertragswerk von 824/825 festgelegt worden war. Ab 856 erkennbarer Verzicht des Kaisers auf expansive grossfränkische Politik. Nach dem Tod seines Vaters (855) erhielt er 863 nur den östlichen Teil der Rhoneländer. Ludwigs Kaisertum blieb dauerhaft auf Italien beschränkt 'imperator Italiae'. Konzentrationsbestrebungen Ludwigs am Hof, zB. Neuregelung des Urkundenwesens unter direkter Zuständigkeit des Kaisers. Ab 860 Verstärkung seiner Macht auch im Süden Italiens - Unterwerfung des Fürsten Adelchis von Benevent 860. 871 Erfolg Ludwigs bei der Einnahme des von den Arabern besetzten Bari. Hilfe durch byzantinische Flotte. Damals Höhepunkt der politischen Karriere Ludwigs. 871 Gefangennahme Ludwigs II und seiner Familie durch Adelchis von Benevent. L. wurde gezwungen zu schwören, nie wieder Benevent in feindlicher Absicht zu betreten. Lösung dieses Eides durch Papst Hadrian II und Neukrönung L.s.
Ludwig versuchte erfolglos, Benevent noch einmal zu unterwerfen. 873 endgültiger Abzug aus Süditalien. Erneute Besetzung Süditaliens durch arabische Emire. In seinen letzten Lebensjahren versuchte Ludwig die Nachfolgefrage zu klären. Kein Zustandekommen eines förmlichen, durch Garantieeide der Grossen bekräftigten Vertragswerkes. Nur Zustandkommen einer (rechtlich unverbindlichen) Designation Karlmanns, über die sich Karl der Kahle aber hinweggesetzt hat. +12.8.875 im Gebiet von Brescia auf einem der dortigen Königshöfe.
Terug naar Lodewijk de Jonge der Karolingen
Koning van Lotharingen, verheven te Frankfurt, van 23-09-855 tot 08-08-869. Het 2e huwelijk is niet kerkelijk erkend en ongeldig verklaard door paus Nico- laas I; geëxcommuniceerd op 02-02-866 en geabsolveerd op 12-02-868.
Voor het eerst terloops vermeld als jong kind ('parvulus') 841; verkrijgt bij de deling na de dood van zijn vader het noordelijk deel van diens middenrijk (dat later naar hem 'Lotharingen' genoemd gaat worden); in aanwezigheid van zijn oom Lodewijk de Duitser tot koning geproclameerd Frankfort okt. 855, mogelijk kort daarna te Aken gezalfd en gekroond; tracht zijn ca. 855 kerkelijk gesloten, kinderloze huwelijk met Theutberga als ongeldig te doen beschouwen en daarvoor in de plaats zijn al eerdere verhouding met Waldrada te doen erkennen, hetgeen zijn regering voortdurend belast; tracht de samenwerking tussen de Karolingische deelrijken te redden door herhaald overleg met zijn ooms, met wie hij de in 843 getroffen regeling bevestigt in Koblenz juni 860; deelt na de dood van zijn broer Karel (24.1.863) diens (midden)deel met zijn andere broer, keizer Lodewijk II, en breidt zo zijn rijk uit tot en met Lyon en Vienne; wordt verplicht Theutberga weer als vrouw terug te nemen Gondreville (bij Toul) 15.8.865 en Waldrada naar Rome te laten gaan, maar blijft zich tegen die door paus Nicolaas I opgelegde regeling verzetten; schijnt daarmee bij diens opvolger Hadrianus II op meer succes te mogen rekenen, met wie hij in Montecassino samenkomt juli 869 en in het Lateraan; overlijdt echter vóór de samenkomst van een nieuwe, tr. 25.12.862 Waldrada N, overl. 9.4 na 869 als non in Remiremont.
Terug naar Lotharius II van Lotharingen
Hertog van de Alamannen (863-887). Koning van Oost-Francië (876-888), alleenheerser vanaf mei 882; koning van West-Francië (884-888); koning van Duitsland (876-881); koning van Zwaben (876); koning van Italië (okt/nov 879); keizer van het Heilige Roomse Rijk van 871 tot 11-11-887; hij werd toen op de Rijksdag te Frankfurt tot afstand gedwongen door de Oost-Frankische rijksgroten. In febr. 888 kiezen de West-Frankische rijksgroten Odo tot koning. Het huwelijk met Richardis bleef kinderloos.
Regierte 12.2.881/4-11.11.887. Nachdem es Karls Bruder, Ludwig den Jüngeren, gelungen war, Karl den Kahlen in der Schlacht von Andernach 876 zu besiegen und damit dessen Expansionsbestreben nach Osten ein Ende zu setzen, wurde das Ostreich nach dem Willen Ludwigs des Deutschen von 865 unter seine Söhne geteilt. Ludwig der Jüngere war nun Herrscher über Sachsen, Thüringen und Ostfranken, Karlmann hatte mit der Herrschaft über Bayern und Italien auch das Recht auf die Kaiserwürde inne und Karl III schließlich konnte fortan über Schwaben und Raetien zu regieren. Im Jahr 879 wurde Karl von seinem todkranken Bruder Karlmann mit der Anwartschaft auf Italien und damit auch auf die Kaiserkrone betraut. Nach dessen Tod erfolgte im Januar 880 die Salbung Karls in Ravenna zum König von Italien. Die Kaiserkrönung in Rom wurde jedoch vorerst durch die Ereignisse im Westen verhindert, da nach dem Tod Ludwig des Stammlers (879) die Nachfolge dort nicht geklärt war. Ludwig den Jüngeren gelang es nun, den Westteil Lotharingiens für sich zu gewinnen, während das Westreich unter die beiden Söhne Ludwig des Stammlers geteilt wurde. Erst 881 erhielt Karl III nun in Rom die Kaiserkrönung durch den Papst. Somit war das ostfränkische Reich für die legitimen Nachkommen Lothars II und Ludwig II gesichert worden. Nach dem Tod Ludwig des Jüngeren (20 Januar 882) war das Ostfrankenreich wieder in einer Hand vereinigt. Währenddessen war der Nordteil des Reiches durch Normannen besetzt worden. 882 belagerte Karl III sie in Esloo an der Maas, doch obwohl der Sieg des kaiserlichen Heeres sicher schien, erkaufte Karl III den Frieden durch Tributzahlungen an den Normannenfürsten Gotfried. 882 und 884 starben die Söhne Ludwig des Stammlers, Ludwig III und Karlmann, und der westfränkische Adel wählte Karl III zu deren Nachfolger. 885 erfolgte seine Krönung zum König im Westfrankenreich. Somit war das karolingische Reich endgültig wieder vereinigt. Die Regierung vor allem über die westlichen Reichsteile gestaltete sich aber auf Grund der vorangeschrittenen Eigenständigkeit als sehr problematisch. So wurde am Ende der Regierungszeit Karls III immer deutlicher, daßer nicht fähig war, die Gefahren und Probleme in seinem Reich zu meistern, vor allem hinsichtlich der Gefahren aus dem Norden und Osten. Karl III zog sich nun wegen zunehmender Krankheit an den Bodensee zurück. Da er bislang keine legitimen Kinder hatte, adoptierte er Ludwig III. (Sohn der Kaisertochter Irmingard und Bosos von der Provence), doch scheiterte eine endgültige Nachfolgeregelung am zunehmenden Verfall des Kaisers. Karls fortschreitende Geisteskrankheit machten seine Position jedoch immer unhaltbarer. Daher wählten die ostfränkischen Großen im Herbst 887 Arnulf von Bayern, einen unehelichen Sohn König Karlmanns von Bayern in Frankfurt zum König. Karl III starb wenig später in Schwaben am 13 Januar 888. Mit seinem Tod zerbrach das karolingische Großreich endgültig, da es mit den politischen Mitteln der Zeit nicht mehr zu verwalten und zu verteidigen war. Schon kurz darauf wurden in den Teilreichen hohe Adlige zu eigenständigen Königen gewählt, um den Schutz der Gebiete zu gewährleisten. Somit war auch das bislang vorherrschende dynastische Recht der Karolinger unterbrochen.
Terug naar Karel de Dikke van Frankrijk
Ter gelegenheid van haar eerste huwelijk gekroond tot koningin van Wessex in Verberie-sur-Oise op 01-10-856.
In 858 huwt zij haar stiefzoon koning Aethelbald van Wessex, maar keert na diens dood (juli 860) terug naar West-Francië waar zij op last van haar vader in verzekerde bewaring wordt gehouden in Senlis.
Zij laat zich ontvoeren door graaf Boudewijn rondom kertmis 861 en vlucht met hem naar Lotharingen alwaar zij vermoedelijk begin 862 gehuwd zijn.
Zij reist, om aan het uitleveringsverzoek van haar vader en de door de West-frankische bisschoppen over hen uitgesproken kerkelijke ban te ontkomen, samen met Boudewijn naar Rome, waar zij paus Nicolaas I voor zich weet te winnen, die (mede omdat Boudewijn dreigt zich bij de Noormannen te zullen aansluiten) na herhaalde aandrang de koning tot verzoening weet te bewegen, leidende tot een nu officieel gesanctioneerd huwelijk.
Martel. According to some sources, Judith Martel's mother was Ermentrude, daughter of Odo, Count of Orleans.
Unlike previous spouses of Wessex kings, Judith was crowned queen-consort when she was married to King Aethelwulf. This elevated her to Ethelwulf's equal, which disgruntled many Saxons and caused problems several years later. When King Aethelwulf died in 858 Judith married Aethelwulf's son Aethelbald of Wessex, however, their marriage got annulled.
Terug naar Judith van West-Francië
Koning van Wessex en Engeland (839-856); hij werd vervangen door zijn zoon Aethelbald en moest zich toen vergenoegen met Essex, Sussex, Surrey en Kent.
King of Kent (856-858). In his youth, Ethelwulf performed brilliantly as a general for his father Egbert. Ethelwulf's forces defeated the sub-king of Kent, whith the result that Sussex, Essex, Surrey and Kent were added to the kingdom of Wessex. As king of Wessex, Ethelwulf worried increasingly abut the Danish threat. After the winter of 850, while part of the Danish forces were engaged at Sandwich with Ethelwulf's eldest son Ethelstan, the main Danish army marched through Canterbury and London. Ethelwulf and his son Ethelbald defeated this army overwhelmingly. According to the Anglo-Saxon Chronicle, the battle resulted in 'the biggest slaughter among the heathen host that we have ever heard tell of to this present day'.
Events: Abdication in 856.
Source: RoyaList".
Terug naar Aethelwulf van Wessex
Heer van Northumberland (827). Zijn regering was een der belangrijkste in de Angelsaksische tijd. Hij verenigde in 829 de Angelsaksische koninkrijken en stichtte zo het Engelse koninkrijk; hij was gehuwd met Redburga; in 835 vond een inval door Deense Vikingen plaats bij de Theems, waarbij dezen een groot deel van Midden- en Oost-Engeland veroverden, waar zij zich vestigden en een Deens bestuur instelden (Danelaw). Hij werd in zijn jeugd in ballingschap gedreven door koning Beorhtric van Wessex. Hij vluchtte eerst naar Mercia, later naar het hof van Karel de Grote.
King of Wessex (802-829); king of Kent (825-829); king of the English (829-839).
Egbert was from the Wessex royal family of Cerdic, who was considered dangerous enough to Beorhtric, a puppet king for the Mercian ruler, that he was exiled. As a result, as an adolescent Egbert spent more than 3 years at the court of Charlemagne. A military leader of great skill, Egbert's first important victory was over the Mercians in 825. At the battle of Ellendun Egbert's forces completely defeated the Mercian troops, with the result, according to the Anglo-Saxon chronicle, that 'there was a great slaughter there.' He sent his son Ethelwulf against the sub-king of Kent, with the result that the kingdom of Wessex took in Kent, Sussex, Essex and Surrey. 4 years later, Egbert led his army through Mercia, completely defeating the Mercian ruler. As a result, Egbert ruled a kingdom that united all Britain south of the Humber. During the last eight years of Egbert's life, he concentrated on the Welsh. Defeating West Wales, he became overlord of Cornwall and Devon. Egbert is conisdered as the eight, or by some accounts the tenth, 'Bretwalda' (overlord or ruler of Britain).
Source: RoyaList.
Terug naar Egbert de Grote van Wessex
Aanvankelijk graaf van Vlaanderen, doch van zijn graafschappen vervallen verklaard na de schaking van zijn vrouw. Na de verzoening met Karel de Kale in 864 opnieuw aangesteld als graaf en dan in (waarschijnlijk) de gouwen Kortrijk, Aardenburg, West-Vlaanderen, Waas en Gent en mogelijk over Mempiscus (tussen Gent en Kortrijk) en na 866 ook in de streek om Sint-Omaars (= Ternois of Terwaan) als opvolger van Wigmar.
Hij is abt van de Sint-Pietersabdij te Gent in 870.
Hij wordt door zijn schoonvader belast met vertrouwensopdrachten zoals de onderwerping van diens opstandige zoon Karloman in 871 en aangewezen als een van de toezichthouders-raadgevers van kroonprins Lodewijk 'de Stamelaar' wanneer Karel voor de tweede maal naar Italië vertrekt (Quierzy-sur-Oise 14-06-877).
Reeds kort voor 900 kreeg hij de bijnaam 'de Goede', vanaf de 12e eeuw de 'IJzeren' of 'met de IJzeren Armen'.
Hij is de stamvader van het Vlaamse gravengeslacht.
Terug naar Boudewijn de Goede
Koning van de West-Saksen (=Wessex); hij was de 5e zoon uit het 1e huwelijk van zijn vader. Een der meest vooraanstaande personen in de Engelse geschiedenis. Zijn wetten waren de eersten die geen onderscheid maakten tussen de mensen uit Engeland en Wales. Hij was de enige heerser die de Denen kon weerstaan en zo legde hij de fundamenten voor de vereninging van Engeland. Hij sloot met de Denen een compromisvoorstel, waarbij aan hen de noordelijke helft van het Angelsaksische gebied werd afgestaan; hij bevorderde de culturele ontwikkeling van zijn volk.
King of the English (871-899). Although Alfred's four siblings all had names that started with 'Ethel'-, which in Saxon means 'of high birth', Alfred's name means something totally different -- elf counsel. Some historians speculate that Alfred was thus named by his mother, Osburga, whose name refers to nature pixies. Alfred's father King Ethelwulf sent him on a pilgrimage to Rome when the boy was just four. Ethelwulf had vowed to make the trip himself a decade before, and historians surmise that Alfred, as the youngest son, could be spared most readily. He travelled to Rome with a large retinue and was received by Pope Leo IV. Although some sources, including the Anglo-Saxon chronicle, say that Alfred was crowned, it is more probable that Leo confirmed him.
Several years later, after Alfred's mother Osburga died, Ethelwulf finally made the pilgrimage himself, and took Alfred with him. They stayed in Rome for more than a year. According to his early biographer Asser, Alfred
suffered the first bout of an unknown illness at his wedding. This illness brought him great pain and would plague him for another 20 years. Asser tells us that Alfred often prayed to rid himself of the mysterious ailment, and would give thanks that the sickness was not leprosy, which he feared. After he taught himself Latin at age 38, Alfred translated a work of Pope Gregory and sent a copy to each of his bishops. Alfred is subject of the 1969 film, 'Alfred the Great'. Source: RoyaList.
Events of his reign 871-899:
871 Alfred succeeds his brother Aethelred as King of Wessex.
878 Danes invade Wessex. Alfred takes refuge on the Isle of Athelney and prepares his forces against the Great Army of Guthrum. The apocryphal story about Alfred burning the cakes occurs at this time. 878 Alfred defeats Guthrum at Ethandune in Wessex.
878 Treaty of Wedmore divides England into two, and makes Alfred overlord of both halves.
886 Alfred captures and rebuilds London; he is now recognized as King of all England.
890's Alfred buils the first permanent fleet of warships in England, ready to engage Viking invasion ships.
891 Alfred starts to compile the Anglo-Saxon Chronicles.
894-5 Alfred translates Orosius's world history and Bede's Ecclestiastical History of the English Nation into Anglo-Saxon.
899 Death of Alfred.
Alfred acceeded to the throne of Wessex upon the death of his brother Aethelred in 871. By the ninth century England was suffering under the onslaught of the Vikings, who first raided the English coast in 787. These raids continued for more than 2 centuries and considerably disrupted the life of the country. The Vikings were not entirely victorious, however, for they faced powerful opposition from the Anglo-Saxon kings. The greatest of these, and the only one in all English history to be called 'The Great', was Alfred, who, with his successors, kept the Vikings at bay, consolidated the supremacy of the Wessex kings over the whole of England, and improved the administration of the country. After routing the Great Army of the Vikings in 878, Alfred signed the Treaty of Wedmore with its leader Guthrum, dividing England along a line running roughly north-west from London to Chester; Alfred ruled to the south of this line and was recognized as overlord of the area to the north, known as the Danelaw. Further Viking incursions followed until, in 886, Alfred captured London and was finally accepted by Saxon and Dane alike as King of all England. He reformed and codified Saxon law, promoted a revival in learning and instigated the compilation of the famous 'Anglo-Saxon-Chronicle', a history of the people of England. (The chronicle details 1,200 years of English history from before Julius Caesar's invasion of the British Isles in 55 BC. Possibly derived from earlier chronicles, the 'Chronicle' was written in Anglo-Saxon, the language spoken by the people rather than Latin, the language of the church. It outlined political, social and economic events in England and was continually updated until the 12th century.) Source: Plantagenet Somerset Fry.
Terug naar Alfred de Grote van Wessex
Hertog van Neustrie (maar verloor dit aan zijn zwager Rudolf), (Neder-)Bourgondie (936-943) en Aquitanië; graaf van Parijs (900-956), Orleans, Vexin, Laon (vanaf 923); hertog van Francië vanaf 943; regent van Frankrijk voor koning Lodewijk IV 'de Overzeese' van Frankrijk van 936-945 en voor koning Lotharius IV van 954-956.
Also called 'The Great of Neustria' or 'The Black Duke'. Also Count of Paris. It is not clear from the sources which wife is the mother of which children. He also married a daughter of Count of Maine.
Terug naar Hugo de Grote van Francië
Door zijn vader aangesteld tot koning in Maine (856) en, als gedesigneerd opvolger, tot (onder)koning van Aquitanië (867). Hij gaat zodra hij de dood van zijn vader heeft vernomen tal van kloosters, graafschappen en domeinen wegschenken om aanhang te winnen, wat de koninklijke macht natuurlijk verkleint en bijna tot een burgeroorlog leidt met de uit Italië terugkerenden.
Hij wordt na bemiddelend optreden van aartsbisschop Hincmar van Reims door deze gekroond in Compiègne op 08-12-877. Hij wordt ook door paus Johannes VIII gekroond (met uitzicht op een latere keizerskroning in Rome) op 07-09-878 in Troyes.
Hij bevestigt op een samenkomst met zijn neef Lodewijk 'de Jonge' van Oost-Francië het verdrag van Meersen te Voeren (Fouron) op 01-11-878.
Hij bereidt, voordat een verdergaande samenwerking met de overige Karolingische vorsten wordt bereikt, een veldtocht voor tegen het opstandige zuiden van zijn rijk, doch, ziekelijk als hij is, overlijdt hij in Compiègne op Goede Vrijdag 10-04-879 en is aldaar begraven in het klooster Notre Dame op 11-04-879.
Terug naar Lodewijk de Stamelaar
Lodewijk de Stamelaar was eerst in 862, zonder toestemming van zijn vader, met Ansgard van Bourgondië getrouwd (van wie hij twee zoons, Lodewijk III en Carloman, en twee dochters had) die hij later verstootte om Adelheid/Adelaide te huwen. In Gens Nostra 23 (1968), pag. 243 werd deze, in navolging van Brandenburg gen. V1/17, als dochter van Bego II van Parijs aangegeven. In het grote herdenkingswerk dat na de tentoonstelling te Aken (1965) begon te verschijnen, betoogde Werner echter, dat zij een dochter van de in en na Quierzy als paltsgraaf fungerende Adalhard was geweest en zodoende een afstammelinge van Lodewijk de Vrome.
Opvallend is, dat aartsbisschop Hincmar van Reims, die zich eerder zo fel en onophoudelijk had verzet tegen een scheiding van Lotharius II nu wèl wilde meewerken, en dat zelfs voor een huwelijk binnen de verboden kanonieke graden Paus Johannes VIII (die in Troyes probeerde Lodewijk te bewegen tot een ingrijpen in Italië) berustte tot op zekere hoogte hierin en was wel bereid tot een kroning van Lodewijk, maar weigerde toch óók Adelaide te kronen.
Werner wil, voornamelijk om chronologische redenen, Lodewijks huwelijk niet later dan 875 stellen; Riché echter handhaaft 878 (dus direct na de dood van Karel de Kale) wat op zichzelf beschouwd wel zo waarschijnlijk is. Aangezien gedetailleerder dan de door Werner aangehaalde kroniek van Regino van Prüm zijn voor de regering van Lodewijk de Stamelaar de z.g. Annales Bertiniani, d.w.z. de officiële Westfrankische rijksannalen die in deze jaren werden geschreven door aartsbisschop Hincmar zelf die Adelheid wel noemt (eenmaal), maar - begrijpelijk - niet ingaat op de huwelijkssluiting. Volgens de laatste uitgever dier annalen (Reinhold Rau Bd. II, pag. 267 noot 5) was Adelheid volgens Decker-Hauff een kleindochter van een broer van keizerin Judith, wat eveneens een verwantschap in de zesde kanonieke graad betekent.
Terug naar Adelheid van Parijs
Stichter van het klooster Villach; hij komt voor in verschillende oorkonden tussen 944 en 1003. Ook als 'vir nobilis' in een bul van paus Gregorius V in het jaar 996 voor het eerst als graaf. Waar hij graaf was is niet bekend.
Over Megingos en zijn familie: S. Corsten, Bonner Geschichtsblätter 30 (1978), S. 7-25; E. Wisplinghoff: Gründung und Frühgeschichte des Stiftes Vilich; In: Dietrich Höroldt (Hrsg.): 1000 Jahre Stift Vilich 978-1978. Bonn 1978, S. 23-39; R. G. Jahn, GHK 1991, S. 110-119.
Terug naar Megingos
Heer van Normandië; later 1e hertog (911-932).
Rollo was sometimes referred to as Rolf. According to some sources, Rollo was born as early as 846. A Norwegian chieftain, Rollo became the first Norman when he and his followers settled in the lower Seine area in about 911. At that time, he received the Duchy of Normandy from Charles III of France. Rollo was known as the Walker to his fellow Vikings because he was so stout he could not find a horse to carry him, although according to an alternate theory it was because his legs were so long that they touched the ground while Rollo was astride. Source: RoyaList. The Viking chieftain Rollo, a.k.a. Gangr Hrolfr or Rolf the Ganger and probably the son of Rognvald, Earl of Møre in Norway, controlled the mouth of river Seine in France.
Charles the Simple, having exacted a vow of loyalty, bestowed on Rollo the title "Count of Rouen" and gave him the surrounding lands in 911 A.D. This brought the raids of the Vikings to an end and lead to the establishment of the Duchy of Normandy. From this the Vikings turned to a "pay, and we shall keep the peace" policy it seems.
Adding up all figures cited in the Frankish sources, we find that they paid the Vikings 310 kilograms of gold, and 19.5 tons of silver. (From The Viking Age by Christine & Tom Bjørnstad).
Teru naar Rollo Robert der Noormannen
Koning van Engeland; gekroond 31 Mei 900 in Kingston-upon-Thames, Surrey, Engeland.
Edward ist considered by some historians to be among Britain's most militarily skilled kings. Events: Coronation
June 8, 900, Kingston upon Thames, Surrey, England. He reigned 899-925. He defeated the Danes (918), taking
East Anglia, and also conquered Mercia (918) and Northumbria )920). Affair with Ecgwyn (his mistress).
Children: Ethelstan, King of the English. Alfred (illigitimate). Edith.
Source: RoyaList; In Brian Tompsett list 'Ecgwyn' is mentioned as his wife.
Terug naar Edward de Oudere van Wessex
Na de nederlaag van zijn vader in 923 is hij door zijn moeder naar Engeland in veiligheid gebracht.
Hij wordt na de dood van koning Rudolf van Bourgondië door de groten olv. Hugo de Grote, graaf van Parijs, teruggeroepen (vandaar later bijgenaamd 'van Overzee') en gekroond tot koning van West-Francië in Laon op 19-06-936; hij moet Hugo de Grote echter naar Parijs volgen en verheffen tot 'dux Francorum' op 25-07-936 die daarmee een soort hofmeierspositie verwerft.
Hij ontsnapt aan diens hof in 937, waarne enkele jaren van interne strijd volgen. Hij tracht aanvankelijk ook Lotharingen te herwinnen, maar sluit dan in nov. 942 met Otto I (Duits koning 936-973, keizer sinds 962) een verdrag te Visé aan de Maas, waarbij hij van Lotharingen en een deel van Bourgondië afziet. Hij wordt in de voortgaande strijd met Hugo de Grote gevangen genomen te Rouen op 13-07-945 door de Vikingen en uitgeleverd aan Hugo de Grote, uit welke gevangenschap hij onder militaire druk van Otto I wordt bevrijd op 01-07-946. Hij vestigt zich dan niet meer in de gebruikelijke Karolingische residentie Laon, maar trekt zich terug in de palts te Compiègne totdat de definitieve vrede in 950 met Hugo tot stand komt.
Terug naar Lodewijk van Overzee
Zij doet als weduwe van haar eerste gemaal Geiselbert van Lotharingen schenkingen aan het klooster Echternach in 939.
Als gemalin van haar tweede echtgenoot gezalfd tot koningin der Franken in Reims einde 939.
Zij speelt herhaaldelijk een actieve rol tijdens diens regering; zij wordt belast met de verdediging van Laon in 941 en die van Reims in 946.
Zij vergezelt haar man op veldtochten naar Aquitanië in 944 en Bourgondië in 949. Zij roept de gewapende hulp van haar broer Otto I in om de vrijlating van Lodewijk uit diens gevangenschap van 945-946 te bewerken en verkrijgt van hem in 951 de abdij Notre-Dame de Laon.
Zij kan na de dood van haar man de verheffing van hun dan pas 13-jarige zoon Lotharius tot Westfrankisch koning te Reims op 12-11-954 slechts bereiken met toestemming van Hugo de Grote die hij dan, evenals destijds zijn vader, naar Parijs moet volgen en die hij dan ook nog tot hertog van Aquitanië en van Bourgondië moet aanstellen.
Zij ondervindt in haar moeilijke positie als formeel regentes oa. steun van haar schoonzoon Ragenold van Roucy.
Na de dood van Hugo de Grote op 16-06-956, die dan zijnerzijds nog slechts minderjarige zoons nalaat, gaat zij samen met diens weduwe (haar zuster Hedwig) en in nauw overleg met hun broers Bruno (aartsbisschop van Keulen en hertog van Lotharingen) en Otto I, zowel de Karolingische als de Robertijnse belangen in West-Francië besturen.
In 959 was zij abdis van Notre-Dame de Soissons.
Terug naar Gerberga van Saksen-Ludolf
Gekozen en gekroond tot koning van Bourgondië (Arelatisch rijk) te Lausanne in 937. Hij regeert aanvankelijk onder toezicht van Otto I, maar zelfstandig vanaf maart 943. Van hem is bijzonder weinig bekend, vermoedelijk door gebrek aan bewaard gebleven materiaal; hij stamt uit het huis der Welfen.
Het 2e huwelijk met Mathilde van West-Francië heeft plaatsgevonden na de vermedle datum en < 10 aug 966.
Terug naar Koenraad de Vreedzame
Medekoning van Frankrijk (987, gekroond in 987); koning van Frankrijk (996 tot 20-07-1031).
Het 2e huwelijk was met zijn nicht Bertha van Bourgondië om dit in zijn bezit te krijgen; hij werd door paus Gregorius V hiervoor in de ban gedaan. Hij voerde voortdurend strijd tegen zijn vazallen.
Robert II en zijn vader Hugues van Capet.
Terug naar Robert de Vrome van Capet
Zij doet (nog vanwege haar eerste huwelijk met Herman I graaf van Werl; sommige bronnen geven als huwelijkspartner zijn vader Bernhard I van Werl) in Westfalen alsnog een schenking aan het Werler familieklooster Meschede op 29-09-997 en sticht het klooster Oedingen (Sauerland) voor 18-05-1000.
Zij begunstigt in Zwaben Marchtal (Elzas) en het klooster Einsiedeln.
Zij is de gevangene van aartsbisschop Heribert van Keulen van 1016-1018.
Terug naar Gerberga van Bourgondië
Hertog van Zwaben (na 20-08 in 997); zie ook opmerking bij KdG 1991, blz. 330.
Hij behoort niet tot de naaste omgeving van keizer Otto III, maar neemt wel deel aan diens Italië-tocht van 997-999 en wordt na diens dood op 23 of 24-04-1002 door de meeste bij de begrafenis in aprik 1002 in Aken aanwezigen ondersteund en is dan de meest kansrijke kandidaat voor het Duitse koningschap, doch moet wijken voor de intimidatie van hertog Hendrik van Beieren (=Hendrik II, gekroond te Mainz in juni 1002). Hij onderwerpt zich aan deze in Bruchsal op 01-10-1002.
Terug naar Herman van Zwaben
Hij neemt in 976 deel aan de vergeefse poging van Reinier IV van Henegouwen en diens broeder Lambert I van Leuven hun vaderlijk erfdeel terug te vorderen.
Verbannen door zijn broer Lotharius IV, nadat hij diens gemalin Emma beschuldigd had van een verhouding met de op 16 jan 997 aangestelde aartsbisschop Adalbero van Laon. Hij wendt zich tot keizer Otto II, die hem aanstelt in mei 977 in Diedenhofen/Thionville als hertog in Lotharingen (en daarmee, evenals met het herstel van Reinier IV en Lambert I een dam wil opwerpen tegen West-Frankische aanspraken op het Karolingische stamland).
In 978 neemt hij deel aan de vergeldingsactie van de keizer tegen West-Francië en wordt daarbij, zonder dat dit veel gevolgen heeft, door bisschop Theudebert van Metz tot koning van Lotharingen geproclameerd, maar treedt in de eerste jaren daarna niet meer naar voren.
Hij bouwt tussen twee armen van de Zenne een versterkt kamp met aangrenzend bestuurscentrum en geldt daarmee als grondlegger van de stad Brussel.
Hij wisselt tijdens de troonstrijd die in het Duitse rijk na de dood van Otto II (17 dec 983) uitbreekt herhaaldelijk van partij, waarop het Duitse hof hem laat vallen en hij van die kant voor zijn Westfrankische aspiraties geen enkele steun meer krijgt. Hij wordt mede daardoor na de plotselinge dood van zijn neef Lodewijk V (21 mei 987) niet gekozen tot diens opvolger tijdens een door aartsbisschop Adalbero van Reims te Senlis geleide vergadering.
Hij neemt na de verkiezing van Hugo Capet tot Frans koning (gekroond op 3 juli 987), zich beroepend op erfrecht, de strijd op en krijgt door zijn bastaard-neef Arnulf de koningsstad Laon in handen gespeeld in mei 988 (waar hij zijn schoonzuster, de koningin-weduwe Emma, en bisschop Adalbero van Laon gevangen neemt) en weet deze stad te behouden.
Hij krijgt door Arnulf ook nog in 989 de kroningsstad Reims in handen die hem op Palmzondag 29 mrt 989 onder ede nogmaals trouw belooft, maar in de daarop volgende nacht uitlevert aan Hugo Capet die hem, met zijn gezin, gevangen zet in Orleans.
Hij is op 22-06 overleden na 991 en voor 995.
Uit het huwelijk met Adelheid, danwel uit een eventueel daaraan voorafgaand huwelijk met een dochter (Agnes ?) van de in 980/84 overleden Heribert van Vermandois, graaf van Meaux en Troyes, zijn de beide dochters geboren. Hij had in totaal vijf kinderen.
Terug naar Karel van Lotharingen
Graaf van Leuven (04-977); hertog van Brabant; voogd van Nijvel; graaf van Brussel. Hij is de grondlegger van Brabant en de feitelijke stichter van Leuven. Hij is gesneuveld op 12 sept. of 12 dec. 1015 in de slag bij Florennes tegen koning Hendrik II van Duitsland en Godfried I van Lotharingen in een poging om zijn onafhankelijkheid en Lotharingen terug te krijgen.
Terug naar Lambert met de Baard
Hij is vermeld vanaf 981. Hij wordt op 31 mrt of 30 apr 992 door Otto III belast met de bescherming van de abdij Brogne; eerste voorkomen van de titel graaf van Namen 'comes Namuci.
Terug naar Albert I van Namen
Het is helemaal niet zeker, of Kunegonde, de moeder van Graaf Siegfried van Luxemburg, identiek is met de Kunegonde, de echtgenote van de Pfalzgraaf Wigerich en de Graaf Richwin Zeker is alleen, dat Kunegonde, de moeder van Graaf Siegfried van Luxemburg, een dochter is van Irmtrud, een dochter van Lodewijk de Stamelaar. Haar vader is niet bekend Verder is zeker dat Bisschop Adalbero van Metz, een zoon van ene Kunegonde, die met Wigerich en met Richwin was gehuwd, door koning Karel de Eenvoudige als Nepos (kleinzoon of neef) werd genoemd. Als dus beide Kunegondes dus dezelfde persoon is, dan was de Bisschop inderdaad de achterkleinzoon van koning Karel de Eenvoudige. Immers, hij is dan een kleinzoon van diens zuster Irmtrud. Zie hierover verder de Herdruk van E. Brandenburg 'Die Nachkommen Karls des Grossen', 2e druk, bladzijde 119.
Terug naar Kunegonde van Frankrijk
Graaf van Namen ter opvolging van zijn oudere, in 1018 voor het laatst vermelde, broer Robert II; is aanwezig bij de stichting van de kapittelkerk Saint-Bertélemy te Luik en wordt in de daarop betrekking hebbende oorkonde onder de leke-getuigen als tweede, direct na hertog Gozelo I van Lotharingen, vermeld. Hij is eveneens aanwezig bij de wijding van het klooster Saint-Laurent te Luik (3 nov 1034) en wordt dan belast met de voogdij van het daaraan geschonken grote, oud-karolingische domein Wasseiges. Hij neemt waarschijnlijk met zijn schoonvader deel aan de slag bij Bar-le-Duc tegen graaf Eudes van Champagen (15 nov 1037); is voogd van Andenne. Hij sticht de collegiale kerk van Saint-Aubin te Namen (1047), waaraan hij na het overlijden van zijn moeder zijn domein van Glons-sur-le-Geer schenkt. Voor het laatst in een oorkonde vermeld in 1062.
Terug naar Albert II van Namen
Arnulf van Holland ♂.
Hij is gesneuveld in een veldtocht tegen de Friezen aan de Maas, Graaf in het Westfriese gebied van Maas tot Vlie (06-05-988). Hij breidde zijn gebied naar het zuiden uit.
In mei 980 huwde Arnulf met Liutgard van Luxemburg, de dochter van Siegfried, Graaf van Luxemburg en Hedwig. Haar jongere zuster Kunigunde was de echtgenote van Hendrik II van Duitsland. Uit het huwelijk met Liutgard zijn twee kinderen bekend, Dirk, die hem als Dirk III opvolgt en Sicco, die met Thietburg huwde. In 975 wordt Arnulf samen met zijn vader Dirk II in een aantal oorkondes als getuige vermeld. Op het moment dat Arnulf de graventitel kreeg, vermoedelijk bij gelegenheid van zijn huwelijk in 980, was zijn vader nog in leven. In 981 vertrok hij met 12 man naar Italië om de Duitse Otto II te begeleiden bij diens kroning tot keizer. Op 18 september 993 sneuvelt Graaf Arnulf te Winkel aan de monding van de Maas in de strijd tegen de West-Friezen. Volgens de Egmondse gravenregisters zou de strijd waarbij Arnulf het leven liet tegen woeste Friezen gevoerd zijn. In deze latere toevoeging zouden Westfriezen bedoeld worden. Melis Stoke laat deze strijd bij Winkel plaatsvinden. De twisten tussen de Hollandse graven (die toen overigens nog als Fries werden aangeduid) moesten op dat moment echter nog plaatsvinden. Daarom is het aannemelijker dat deze strijd niet bij Winkel maar aan de monding van de Oude Rijn heeft plaatsgevonden. Anderen plaatsen de strijd weer aan de monding van de Maas. Arnulf werd bijgezet in de abdij van Egmond. Om onduidelijke redenen werd hij daar later als heilige vereerd.
Terug naar Arnulf van Holland
Graaf van Holland en behalve in Kennemerland en Texel ook graaf in Maasland, vermeld tussen 10 juni 953 en 1 april 988. Op 25-08-985 schonk Otto III de bezittingen in Maasland, Kennemerland en Texel, die Dirk II tot nu toe in leen had. Dirk II bezit nu het gebied van Maas tot Vlie.
Vroeger nam men aan dat hij de zoon is geweest van Dirk I en Geva. Tegenwoordig is men er welhaast zeker van dat er tussen Dirk I en Dirk II nog een graaf met de naam Dirk moet hebben bestaan. Gravin Geva zou dan de echtgenote van deze Dirk I bis geweest moeten zijn. In 938 vond de verloving van de nog erg jonge Dirk II plaats met Hildegard, de dochter van graaf Arnulf I van Vlaanderen. Kort hierna, op 2 of 5 oktober 939, sneuvelde zijn vader (of grootvader) Dirk I in de slag bij Andernach. Omdat Dirk II toen nog maar ongeveer acht jaar oud was, werd hij onder bescherming van zijn aanstaande schoonouders, vermoedelijk in de St. Pieterabdij te Gent, opgevoed. Dirk II moet ergens tussen 941 en 949 meerderjarig geworden zijn (vijftien jaar). Als één der eerste zaken regelde hij de bouw van een stenen klooster te Egmond. Dit diende ter vervanging van het houten klooster dat daar door zijn vader voor nonnen was gebouwd. Dirk II bevolkte dit klooster met monniken uit de St. Pietersabdij te Gent. Toen zijn verloofde Hildegard de leeftijd van 12 jaar had bereikt (omstreeks 950) trad hij met haar in het huwelijk. Uit het huwelijk werden in ieder geval drie kinderen geboren, Arnulf, die hem later als Graaf opvolgde, Egbert, die later aartsbisschop van Trier werd, en een dochter Erlindis. Zijn zoon Arnulf werd te Gent geboren (hij werd daarom ook wel Arnulf Gandensis genoemd). Dirk II had veel invloed, ook te Vlaanderen. Na het overlijden van zijn schoonvader Arnulf, op 27 maart 965, trad hij enige tijd op als voogd voor diens opvolger, de minderjarige Arnulf II van Vlaanderen. Hij bezette van 965 tot 988 het graafschap Gent waardoor hij naast leenman van Otto I ook leenman van de Franse koning Lotharius werd. Toen Otto II met Lotharius brak koos Dirk II voor Otto. Zijn zoon en opvolger Arnulf werd in 981 met 12 ruiters met de Duitse keizer meegezonden op diens tocht naar Italië. Zijn andere zoon Egbert kreeg zijn opleiding bij de broer van de Duitse keizer, Bruno van Keulen. In 976 werd zoon Egbert kanselier van de Duise keizer en in 977 werd hij nog zeer jong aartsbisschop van Trier. Toen de Duitse keizer in 983 overleed ontbrandde er een troonstrijd. Aanvankelijk steunde Dirk de Hertog van Beieren tegen diens jonge neef Otto, maar toen die zich in 985 ten gunste van deze Otto terugtrok, erkende Dirk II deze Otto III toch. Als dank ontving Dirk II goederen en inkomsten in het Maasland (tussen Lier en IJssel), in Kennemerland en op Texel.
Terug naar Dirk II van Holland
Vermeld in het Egm. Necrologium, pag.106 en in de vervalst oorkonde van ca. 1215, zie Fontes Egm, pag. 220.
Tbv de zg. Sicconiden-legende hield men hem vroeger voor de stamvader der heren van Brederode en Teilingen. Van de 15e tot de 18e eeuw geloofde men hieraan.
De stamvader van Brederode Dirk Drossaard komt echter eerst in 1205 in oorkonden voor. De eerste gefingeerde generaties van Brederode voor 1200, wellicht ontsproten aan het brein van een te ijverig dienaar der Brederode's, alle voorzien van data en echtgenoten uit de hoogste adel, duiken echter helaas nog regelmatig op, oa. bij IsenburgI, tafel 143b als echtgenoot van Margaretha van Lippe.
Terug naar Siegfried van Holland
Graaf in het Westfriese gebied van Maas tot Vlie, bijgenaamd Hierosolymita, vanaf 18-09-993 tot 1039; hij regeerde eerst nog onder voogdij van zijn moeder.
Hij verloor Gent en Waas, doch verwierf vermoedelijk Rijnland en Westvlieland, stichtte de burcht te Vlaardingen en vesloeg aldaar in 1018 een rijksleger aangevoerd door de hertog van Neder-Lotharingen, waarmee hij zijn positie vestigde.
Voor 1019 huwde hij met Othilde van de Noordmark, uit welk huwelijk vier kinderen bekend zijn, twee zonen en twee dochters. Van zijn zonen volgde Dirk hem als Dirk IV op. Zoon Floris, op wie na het overlijden van Dirk IV de grafelijke titel overging, werd bekend als Floris I. Van de dochters uit het huwelijk van Dirk III huwde Betrade later Dirk van Katlenburg en Swanhilde een zekere Emmo. Dirk III was nog te jong om te regeren toen zijn vader sneuvelde. Daarom nam zijn moeder het bestuur over het graafschap voor hem waar. Gedurende zijn minderjarigheid werd Holland bedreigd door aanvallen van de Friezen. Zijn moeder Liutgarde riep de hulp in van haar zwager, de Duitse keizer Hendrik II. Deze begaf zich met een leger vanuit Utrecht per schip naar het Friese gebied en bracht deze aanvallen in 1005 tot staan. Toen Dirk III meerderjarig werd en het bestuur zelf in handen nam, was het in het noorden van zijn graafschap kennelijk toch niet veilig genoeg, want hij trok zich terug in het gebied rond Vlaardingen. Daar, in de latere Riederwaard, toen het Merwedewoud genoemd, een bosrijk en moerassig gebied in het mondingsgebied van de Maas en Waal, liet Dirk III grond in cultuur nemen door Friese kolonisten. Dit terwijl het gebied eigenlijk toebehoorde aan de bisschoppen van Utrecht, Trier en Keulen. Kooplieden uit Tiel, die handel dreven met Engeland, klaagden bovendien hun nood omdat de schippers die weigerden tol aan Dirk te betalen, door deze geplunderd werden. Bisschop Adelbold van Utrecht riep hierop de hulp in van de Duitse keizer en Dirk II kreeg in 1018 de opdracht om zijn versterking bij Vlaardingen te ruimen. Graaf Dirk III trok zich echter op zijn burcht terug. Deze burcht bevond zich op de plaats waar zich nu de kern van het huidige dorp Maasland bevindt (even ten noorden van Maassluis). De Duitse keizer Hendrik II was hierop gedwongen een leger te zenden. Dit leger, op een vloot met eenheden uit Utrecht, Keulen en Luik, kwam onder aanvoering te staan van hertog Godfried van Lotharingen. Het leger ontscheepte zich ergens halverwege de burcht van Dirk III en Vlaardingen waarna het te land optrok richting burcht. Daar liep het vast door de vele dijken en sloten waardoor Godfried gedwongen was een andere route te kiezen. Onderweg terug naar de schepen liep het leger in een hinderlaag en werd het verpletterend verslagen. Dit alles wordt door de monnik Alpertus van Metz in het Latijn beschreven. Deze Alpertus is vermoedelijk geboren in het bisdom Utrecht. Nadat hij monnik was te Metz werd keerde hij waarschijnlijk als kanunnik naar Utrecht terug.
Terwijl hij de bevolking ter plekke had beschreven als Friezen die zich verbonden hadden met rovers, vermeldt hij over de verlopen strijd: 'Toen het leger van de hertog een terugwaartse beweging moest maken, schreeuwde een schurkachtig familielid der rovers, dat een ieder op zijn leven bedacht moest zijn, dat de voorste gelederen verslagen waren en de hertog gevlucht was.' Hij vervolgt verder dat er hierdoor in het leger van de hertog grote paniek uitbrak en men in volle wapenuitrusting de rivier in sprong om de schepen te bereiken. Anderen raakten vast in de moerasbodem. Op dat moment zouden de Friezen toegeschoten zijn en de restanten van het machtige leger in de pan gehakt hebben. Hertog Godfried werd daarbij door de mannen van Dirk III gevangen genomen. Onder de belofte bij de Keizer een goed woord voor hem te doen werd de Hertog later vrijgelaten. Dirk III heeft waarschijnlijk een bedevaart naar Palestina gemaakt waardoor hij de bijnaam Hierosolymita kreeg. Het gelukte Dirk III tijdens zijn regeringsperiode de macht naar het oosten uit te breiden. Deze uitbreiding ging ten koste van de invloed van de Utrechtse bisschop in dat gebied. Hij nam daarbij onder meer het gebied ten zuidoosten van Alphen, tussen Zwammerdam en Bodegraven, in. Zijn oom, de Duitse keizer Hendrik II, overleed in 1024 kinderloos en Dirk III steunde Koenraad II in diens strijd om de opvolging. Na het overlijden van Dirk III, op 27 mei 1039, vertrok zijn vrouw Othilde terug naar Saksen waar zij op 31 maart 1044 overleed.
Terug naar Dirk III van Holland
ES NF Band I Tafel 11 is niet helemaal zeker Dek, Graven van Holland, geeft haar andere ouders (Haldensleben, Nordmark), maar ES NF Band I Tafel 87B (Haldensleben, Nordmmark) vermeldt haar niet!
Volgens broeder Leo (Egmondse annalen, 1370) was zij een dochter van Bernard, hertog van Saksen. Hij geeft hiervoor geen enkele bronvermelding. Tegen deze filiatie is als belangrijkste punt in te brengen dat Floris I zelf met een dochter van Bernard I van Saksen was gehuwd, waardoor Floris en Gertrudis neef en nicht zouden zijn. Ramaer (1932) baseert zich op een artikel van Cohn (1871), die aangeeft dat Othelhilda als dochter van markgraaf Bernard II was (zoon van Bernard I van de Nordmark) zonder verdere verklaring. Europaische Stammtafeln I Teilband I geeft slechts één Bernard aan, gehuwd met een onwettige dochter van de vorst van Kiev en vader van Koenraad von Haldensleben. Deze Bernard heeft een zus, eveneens Othelhildes genoemd en stamt uit een belangrijkse Saksische familie (bron: http:www.genealogie-mittelalter.de).
Terug naar Othelhildis van de Noordmark
Floris I volgde op 13 jan 1049 zijn broer Dirk IV als graaf van Holland op nadat deze te Dordrecht was gesneuveld. Hij huwde omstreeks 1050 Geertruid van Saksen uit het Huis Billung. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren, Dirk, die als Dirk V zijn vader opvolgde, Floris en Bertha, die later huwde met Koning Filips I van Frankrijk. Floris I ontleende zijn gezag rechtstreeks aan dat van de Duitse Keizer. Hij zou een vechtlustig en roemrijk man geweest zijn en trachtte zijn macht verder naar het oosten uit te breiden. Na een gewonnen strijd bij Hemert (nu Nederhemert) in de Bommelerwaard tegen Ecbert I van Friesland werd hij op 28-06-1061 vermoord door de Graaf van Kuik, een handlanger van bisschop Willem van Utrecht en die geassisteerd werd door enkele helpers. Naar overlevering op het moment dat hij vermoeid door de strijd onder een boom lag te rusten. Deze moord werd waarschijnlijk op aandringen van de Bisschop van Utrecht gepleegd. Door J.M. van Hemert werd in 1749 in het werk 'Korte levensbeschrijving der Hollandsche Graven' zijn dood als volgt weergegeven: 'De zegepralende veldheer, te stout op het bevogte voordeel, en door de hitte van de dag afgeslooft, had zig te Hemert, onder ene aangename en verkwikkelijke belommeringe van het geboomte, tot de rust geschikt; en de vermoeide krijgsknegten, ook niets anders verlangende, hadden zich rondom dat beminde legerhoofd op den grond nedergelegd. De een zowel als de ander, door de betoverende en onwederstaanbare kragt van de slaap overwonnen, die ongevoelig de afgematte leden bekropen had, wierden door den Grave van Kuik verrast en merendeels verslagen. Op die wijze verdween Floris, die niet anders dan in den slaap kon overwonnen worden; en die door de reizende zon als overwinnaar begroet was, kreeg met de nederdalende de onderlaag, en ontruimde dus voor altoos den Aardbodem'. Hij was meer dan 2 meter lang.
Terug naar Floris I van Holland
In 988 graaf van Vlaanderen, aanvankelijk onder voogdij van zijn moeder en stiefvader.
Hij reorganiseert zijn bewind over Vlaanderen door instelling van enkele burggraafschappen; hij tracht vervolgens zijn machtsgebied in zuidoostelijke richting te vergroten door zich meester te maken van Valenciennes in 1006, doch hij wordt gedwongen dit op te geven door een veldtocht in 1007. Later echter werd hij door keizer Hendrik II daarmede beleend alsmede met de Vier Ambachten en Zeeland bewesten Schelde (vermoedelijk: maart) 1012, zodat voor de graven van Vlaanderen nu een dubbele vazaliteit ontstaat ('Kroonvlaanderen' en 'Rijksvlaanderen').
Terug naar Boudewijn met de Baard
Hij komt na zijn huwelijk in opstand tegen zijn vader, maar wordt door hertog Robert van Normandië verslagen en moet zich verzoenen in Oudenaarde in 1030.
Graaf van Vlaanderen (van 30-05-1035), Henegouwen (van dec. 1056) en Namen.
Hij neemt actief deel aan de algemene opstand van Neder-Lotharingen tegen keizer Hendrik III in 1044 en steekt de rijksburcht van Nijmegen in brand, maar wordt in 1049/50 tot onderwerping gedwongen.
Door keizerin-weduwe Agnes bevestigd in het leen Zeeland bewesten Schelde in 1056; regent ('procurator et bajulus') van Frankrijk van 1060-1067.
Hij is nog aanwezig bij de inwijding in de Sint-Baafs te Gent op 09-05-967.
Hij is bijgenaamd 'van Rijsel', de plaats waar hij bij voorkeur resideerde.
Terug naar Boudewijn van Rijsel
Graaf van Luxemburg (1059-1088) en oppervoogd van Sankt-Maximim als opvolger van zijn vader. Hij is, evenals zijn vader, herhaaldelijk in strijd gewikkeld met Trier; overvalt aartsbisschop Eberhard op een vakantiereis in de omgeving van Wasserbillig, mishandelt hem en voert hem als gevangene mee naar Luxemburg (waarschijnlijk 1059). Hij wordt daarop door paus Alexander II in de ban gedaan en zijn land wordt met interdict getroffen. Hij laat dan zijn gevangene vrij, doet in de Dom van Trier boete en smeekt om vergiffenis, die hen op voorwaarde van een boetebedevaart naar Jeruzalem wordt verleend. Hij krijgt door bisschop Anno van Keulen de voogdij over Malmédy opgedragen (1065) teneinde dit klooster een eigen abt te bezorgen, zodat het niet meer met Stavelot onder één abt zal vallen, doch deze voogdij wordt beëindigd in 1067 en beide kloosters worden in 1071 weer hereingd. Hij is tijdens de Investituurstrijd een trouw aanhanger van Hendrik IV. Hij bevordert de Godsvrede-beweging door medewerking te verlenen aan de instelling van het Tribunal de la Paix te Luik in 1082. Hij sticht aan de westzijde van zijn burcht een Benedictijnerklooster (Münster) op 6 juli 1083. Dit klooster wordt aan de heilige Petrus gewijd. Hij vertrekt eerst dan voor de hem opgelegde bedevaart naar het Heilige Land. Hij is overleden op de terugreis en twee jaar later begraven in het klooster Münster (Luxemburg).
Terug naar Koenraad I van Luxemburg
Erfgename van Longwy; vrouwe van Gleiberg; gravin van Wassenberg. Zij is aanwezig bij de stichting van het Münster te Luxemburg op 6 juli 1083 en sticht, met toestemming van haar kinderen Willem en Ermesinde, als 'gravin van Gleiberg' het klooster Schiffenberg bij Giessen (1129) en meldt de stichting nogmaals in 1141.
Bij haar overlijden was ze bijna 90 jaar oud.
Terug naar Clementia van Gleiberg
Graaf van Salm (ca. 1058), van Salm-Luxemburg, van Salm-Obersalm, van Salm-Badenweiler (Badonviller), van Blamont; Duits tegenkoning (1081-1088).
Herman I , de tegenkoning, woonde zeer waarschijlijk op het "Salmchateau" bij Vielsalm, een kleine stad tussen Luik en Luxemburg in de Ardennen, België (het moet liggen tussen Rencheux, Provedoux en Ciereux.
Terug naar Herman I van Salm-Luxemburg
Herman II verhuisde naar Senones en woonde daar met Agnes Montbeliard-Mousson op kasteel "Langenstein". Hendrik II, zijn kleinzoon, huurde ca. 1185 een stuk land (op de top van een berg) van de abdij in de buurt en bouwde zij eigen kasteel (nu de Salm ruïne). Zijn afstammelingen woonden eeuwen in Badonviller, de hoofdstad van dit graafschap.
Terug naar Herman II van Salm
Hij wordt in contemporaine bronnen gewoonlijk naar zijn burcht Rheineck (bij Andernach) genoemd doch in 1125 ook 'van Salm'.
Hij maakt erfaanspraken op de burcht Treis (bij Cochem) wanneer in 1120 Bertolf van Trihis zonder nakomelingen sterft en bouwt daar dan een tweede burcht waaruit hij door keizer Hendrik V, die Treis als een opengevallen rijksleen beschouwt, in 1121 met geweld wordt verdreven.
Hij verkrijgt echter uitstekende contacten aan het hof wanneer zijn zwager Lotharius III van Supplinburg in 1125 tot diens opvolger wordt gekozen en in 1133 tot keizer wordt gekroond.
Hij verkrijgt van hem kennelijk Bentheim (waarvan deze in 1116 de oorspronkelijke burcht had verwoest) waar voor 1148 een nieuwe burcht wordt gebouwd.
Hij verschijnt tijdens diens regering herhaaldelijk als getuige aan het hof en voert dan (naast zijn stiefzoon Willem van Ballenstedt) de titel van paltsgraaf 1134-1137.
Hij vergezelt zijn zwager op diens Italië-tocht in 1136. Hij valt na de dood van Lotharius (1137) echter weer in ongenade bij diens opvolger koning Konrad III die in 1142 de oude vijand der Rheinecks, Herman van Stahleck, tot paltsgraaf aanstelt, die dan ook Treis verkrijgt en tijdens de voortgaande vete Otto's gelijknamige zoon Otto van Bentheim gevangen neemt en op de Schönbrun (bij Oberwesel) in 1149 laat wurgen.
Terug naar Otto II van Salm-Rhrineck
Mederegent in Beieren vanaf 983, later hertog.
Vanaf 6 of 7 juni 1002 Duits koning, gekroond door aartsbisschop Willigis van Mainz.
Op 13 of 14 mei 1004 gekroond tot koning van Italië.
Door zijn neef Rudolf, koning van Bourgondië, in 1006 benoemd tot erfgenaam.
Keizer van het Heilige Roomse Rijk, gekroond op 14-02-1014 door paus Benedictus VIII.
Regierte 14.2./26.4.1014-13.7.1024. Nach dem Tod Otto III (1002) war die ottonische Linie im Mannesstamm erloschen. Außerdem war die Nachfolge nicht geregelt worden. Dennoch sollten nur Männer aus der näheren oder weiteren Blutsverwandtschaft der Ottonen als Nachfolger in Betracht kommen. Die Söhne der Kaiserschwester Mathilde waren jedoch noch minderjährig, deren Vater Pfalzgraf Ezzo nicht standesgemäß. Otto von Kärnten, ein Enkel Ottos I durch seine Mutter Liudgard, verzichtete zugunsten des Bayernherzogs Heinrich. Dessen Vater Heinrich der Zänker war der Sohn von Ottos I gleichnamigen Bruder. Dennoch gab es noch weitere Mitbewerber: Markgraf Ekkehard von Meißen (Bruder König Heinrichs I) und Herzog Hermann II von Schwaben (stammte aus der Familie der Konradiner, hatte eine ottonenblütige Prinzessin zur Frau). Nachdem Ekkehard jedoch in einer Fehde sein Leben verlor, mußte die Entscheidung zwischen Heinrich und Hermann fallen. Heinrich, der usprünglich wohl für den geistlichen Stand erzogen worden war, war zweimal im Gefolge Ottos III nach Italien gewesen und geleitete den Leichenzug des Kaisers durch Bayern, wo er dem fürstlichen Gefolge die Reichsinsignien entriß. Wegen seiner Kränklichkeit wurde er von der Mehrheit der Fürsten für regierungsunfähig gehalten. Auf Initiative Erzbischofs Willigis von Mainz wählten die in Mainz versammelten bayerischen, fränkischen und oberlothringischen Großen Heinrich zum König (6./7. Juni 1002),
der Erzbischof nahm die Krönung vor. Schrittweise anerkannten die übrigen Stämme Heinrich: die Thüringer Mitte Juli 1002, die Sachsen am 25 Juli, der hohe Klerus und Adel vom Niederrhein und Niederlothringen am 8 September. Hermann II von Schwaben unterwarf sich schließlich am 1 Oktober 1002. Heinrich kostete diese Anerkennung einiges an diplomatischem Geschick und Zugeständnissen. Charakteristisch für Heinrichs Regierungsbeginn war die vollkommene Aufgabe der Politik seines Vorgängers. Die Renovatio-Pläne Ottos III mit ihrer Zentrierung auf Rom erachtete Heinrich als übersteigert und unrealistisch. Stattdessen strebte er eine Wiederherstellung des fränkischen Reiches an. Seine Politik sollte sich auf Deutschland konzentrieren, die Königsmacht durch Ausbau der Kirchenhoheit gefestigt werden, die adeligen Gewalten kontrolliert, imperiale Fragen unter dem Aspekt der Zweckmäßigkeit und ihres Vorteils behandelt, sowie eine langfristige Planung der Politik gegenüber Italien, Polen und Burgund angestrebt werden. Von 1004 an versuchte Heinrich II die Macht des Polenfürsten Boleslav Chobrys zu brechen. In Ungarn wurde die Herrschaft Stephans gefestigt und zehn Bistümer als Vollendung der Missionierung errichtet. Um Ambitionen des französischen Kronvasallens Graf Baluduin IV von Flandern auf Niederlothringen zu unterbinden, verbündete sich Heinrich mit König Robert II. Heinrich II selbst wollte Burgund an das Reich binden. Einerseits war das Gebiet vom deutschen Reich lehensabhängig, andererseits hatte Heinrich über seine Mutter Gisela, Tochter König Konrads von Burgund und Halbschwester Rudolfs III von Burgund, auch ein persönliches Interesse. 1006 ließ Heinrich sich die Nachfolge in Burgund von seinem Onkel vertraglich sichern, Ausgangspunkt für die zukünftige Trias der Reiche Deutschland, Italien und Burgund. In Italien hatte sich inzwischen Markgraf Arduin von Ivrea zum König krönen lassen, im Zuge einer allgemeinen Erhebung gegen die deutsche Herrschaft nach dem Tod Ottos III.
Heinrich führte zwei Feldzüge gegen Arduin und ließsich am 14 Mai 1004 in Pavia zum 'rex Langobardorum' krönen. Ein Aufstand am Krönungsabend führte zur Zerstörung Pavias. Heinrich arbeitete von nun an eng mit den Crecentier-Päpsten zusammen, die Tuskulaner setzten erst 1012 einen Papst durch: Benedikt VIII. 1013 unternahm Heinrich einen weiteren Italienzug in dessen Folge er am 14 Februar 1014 in Rom zusammen mit seiner Frau Kunigunde zum Kaiser gekrönt wurde. Am Abend kam es zu einem blutigen Gemetzel zwischen Römern und Deutschen. Heinrich strebte in Reichsitalien eine Politik der Gleichgewichte im Sinne Ottos I an. Die deutsche Herrschaft beruhte vor allem auf der Loyalität der Bischöfe. Heinrich stattete die Kirche im ganzen Reich daher großzügig mit Einkünften und Hoheitsrechten aus. Währendessen war es Papst Benedikt VIII gelungen, einen erfolgreichen Feldzug gegen die Sarazenen im Süden zu führen, verstrickte sich jedoch zusehendst in eine antibyzantinische Bewegung. Nachdem die Byzantiner 1018 einen Sieg über die Aufständischen in Apulien erringen konnten, fürchtete der Papst eine byzantinische Ausbreitung nach Norden. Daher rief er Heinrich um Hilfe an. 1021 führte der Kaiser einen dritten Zug nach Italien. In Apulien fand schließlich ein letzter Kampf der westlichen mit der östlichen Kaisermacht auf italienischem Boden statt. Die kaiserliche Macht konnte in ganz Italien wieder hergestellt werden. Auf einer Synode in Pavia (1022) wurden kirchliche Reformen vor allem hinsichtlich des Eheverbotes für Priester verkündet. Heinrich plante weitergehendere Reformen, die er jedoch nicht mehr umsetzen konnte.
Am 13 Juli 1024 starb der Kaiser an den Folgen eines Schlaganfalles in Grona in der Pfalz und im Bamberger Dom beigesetzt. Papst Eugen III sprach den Heinrich II und dessen Frau Kunigunde 1046 heilig, vor allem auf Grund der Verdienste des Kaisers um die Kirche.
Terug naar Hendrik de Heilige
Koenraad II "de Saliër" van Frankenland ♂.
Koning van Duitsland, gekozen te Kamba op 4 sep 1024 en gekroond te Mainz op 8 sep 1024 met daarop volgende intronisatie te Aken; gekroond tot koning van Italië te Milaan in mrt 1026; keizer van het Heilige Roomse Rijk (1024 tot 04-06-1039), gekroond door paus Johannes XIX (Pasen 26 mrt 1027). Hij volgt Rudolf III van Bourgondië na diens dood (6 sep 1032) op, gekozen en gezalfd tot koning van Bourgondië te Payerne (=Peterlingen) op 2 feb 1033, algemeen erkend door huldiging te Genève (1 aug 1034).
Hij is begraven in de door hem in 1030 gestichtte Domkerk van Spiers en later herbegraven; zijn ingewanden werden in de Domkerk te Utrecht bijgezet en hijzelf is bijgezet in Aken in de keizersgraven.
Hij is een neef van Hendrik II 'de Heilige' van Beieren en van Koenraad 'de Oudere'.
Regierte 26.3.1027-4.6.1039. Konrad wurde um 990 als Sohn des Grafen Heinrich von Speyer und Adelheid von Metz geboren. Er gehörte der im Raum Worms und Speyer reich begüterten salisch-fränkischen Familie an. Benachteiligung K.s. bei der Erbteilung zugunsten seines Vetters Konrad. 1016 Heirat mit Gisela (Witwe des Herzogs Ernst I von Schwaben). Ungültigkeit dieser Ehe nach kanonischem Recht, aber Festhalten Konrads an dieser Ehe. K. fiel bei Kaiser Heinrich II in Ungnade. Fehde Konrad mit einem Günstling des Kaisers. Verbannung. K. wurde jedoch später wieder in Gnade aufgenommen, ohne dass er sich von Gisela getrennt hätte. 4.9.1024 Reichsversammlung, Wahl Konrads, Graf von Speyer, zum König. Ernst II kämpfte 1027 wegen Erbansprüchen auf Burgund mit seinem Stiefvater um Erbregelung. Begnadigung Ernst II. Jedoch spätere Ächtung und Tod im Kampf gegen Graf Mangold 1030. 1025 Sicherung der Ost- und Nordgrenze durch Abtretung Schleswigs an den dänisch-englischen König Knut. Frühjahr 1026 Zug Konrads nach Italien. Nach langem Kampf gegen Pavia und Ravenna Kaiserkrönung am 26.3.1027 in Rom. Danach Rückkehr nach Deutschland. Rückeroberung der Grenzmarken Lausitz und Milzen von Polenkönig Mieszko II. 1032 Tod König Rudolfs III von Burgund. Sicherung dieses Besitzes gegen den burgundischen Grossen Odo, Graf v. d. Champagne. 2.2.1033 Wahl und Krönung Konrads zum König von Burgund in Payerne (Peterlingen). Konrad begünstigte in seiner Politik die Klosterreform, erkannte die Erblichkeit der Lehen an (auch für kleineren Adel Stärkere Verpflichtung gegenüber der Reichskrone. Festigung der Bindung zu Italien durch Besetzung ital. Bistümer mit Deutschen bzw. Ehestiftungen zwischen dt. und ital. Adel. Hilferuf der Lehensritter in Italien gegen Erzbischof Aribert von Mailand. 2 Zug Konrads nach Italien 1036. Flucht Ariberts nach Mailand. Belagerung Mailands durch Konrads Heer. Niederlage Konrads. 20 Mai 1037 Erlass eines Gesetzes zur Sicherung des Besitzes der Lehensträger und der Erblichkeit der Lehen. Rückzug K.s. aus Italien. Gichtanfall und nachfolgende monatelange Lähmungen Konrads 1039. Gest. 4.6.1039 auf dem Pfingsttreffen der Grossen in Utrecht. Beigesetzt im Dom St.Marien zu Speyer.
Terug naar Koenraad de Saliër
Geboren mogelijk 11 nov ca. 990. Zij bereikt na de dood van haar tweede gemaal, dat keizer Hendrik II haar dan nog minderjarige zoon uit dat huwelijk benoemt tot hertog van Zwaben (Ernst II) en haar, naast de voogdij, het feitelijk bestuur van Zwaben opdraagt (juni 1015); wordt na haar (mogelijk door ontvoering tot stand gekomen?) huwelijk met Konrad, met wie zij binnen de (door Hendrik II extreem gehandhaafde) verboden kanonieke graden verwant was, door Hendrik II als voogdes èn als regentes afgezet; wordt (vanwege die verwantschap?) bij de koningskroning van Konrad door de aartsbisschop van Mainz niet méégekroond, waarop de aartsbisschop van Keulen haar in zijn kathedraal alsnog tot koningin kroont (21 sep 1024) en daarmee het recht tot koningskroningen (gewoonlijk in Aken) bereikt; vergezelt haar gemaal op de (eerste) tocht naar Italië en wordt tot keizerin gekroond Rome (26 mrt 1027); bewerkt dat haar oom Rudolf III van Bourgondië haar gemaal (en zo nodig hun jonge zoon Hendrik) als erfgenaam van dit koninkrijk designeert (Basel aug 1027); is dieper religieus voelend dan haar gemaal en heeft grote invloed op (kerkelijke) benoemingen; treedt herhaaldelijk in oorkonden op als interveniënte; bereikt verscheidene malen voor haar telkens tegen zijn stiefvader in opstand komende zoon Ernst vergiffenis, doch laat hem uiteindelijk vallen (hij sneuvelt 17 aug 1030); vergezelt haar gemaal ook op diens tweede tocht naar Italië (1037-38) en bezoekt dan (anders dan hij) nogmaals Rome ter verering der apostelgraven; treedt nadat zij weduwe is geworden nog vrij vaak als interveniënte op in de oorkonden van haar zoon Hendrik III, maar heeft met hem toch een moeilijker verhouding.
Haar 3e huwelijk is voltrokken na de vermelde datum en < uiterlijk jan 1017.
Terug naar Gisela van Zwaben
Gedesigneerd tot koning van Duitsland (Augsburg feb 1026); hertog van Beieren (juli 1027-1042); gekozen, gezalfd en gekroond als mederegent tot Duits koning door aartsbisschop Pilgrim van Keulen (Aken, Pasen 14 apr 1028); hertog van Zwaben (18 jul 1038-1045); door zijn vader aangesteld tot koning van Bourgondië (Solothurn sep 1038). Hij volgt op als Duits koning in 1039; vervult ook zelf de functie van hertog van Kainthië (20 juli 1039-1047). Hij noemt zich reeds in 1040 rex Romanorum; zet de in Rome elkaar bestrijdende pausen af en benoemt bisschop Suidger van Bamberg tot pasu (Clemens II) en wordt door deze gekroond tot keizer en geproclameerd tot patricius Romanorum (25 dec 1046).
Zijn hart werd bijgezet in de Ulrichskapelle van de palts Goslar.
Regierte 25.12.1046-5.10.1056. Im Alter von 7 Jahren liess Konrad II Heinrich zum Nachfolger wählen. 1027 Belehnung Heinrichs mit dem Herzogtum Bayern. H. entwickelte sehr selbständige Haltung gegenüber seinem Vater, zB. Kritik an Massregelung EB Aribert von Mailand. Wiedereinsetzung des Erzbischofs nach dem Tode des Vaters. 1038 Krönung Heinrichs zum König von Burgund.
Heinrichs Aussenpolitik: Durchsetzung der Selbständigkeit Polens und der Tributpflicht Böhmens. Niederwerfung heidnischer Aufstände in Ungarn. Ungarn wurde vorübergehend deutsches Lehen. Probleme bereiteten Heinrich die Adelsfehden. Er konnte keine gesetzliche Friedensordnung durchsetzen. Auch Probleme in Italien: Papsttum war wieder einmal 'Spielball der Adelsparteien'.
Einzug in Italien. 23.9.1046 Kaiserkrönung Heinrich III und seiner Frau Agnes in Rom.
Heinrichs Innenpolitik: Einschränkung der Macht der Herzöge, Stärkung der Stellung der Städte durch Verleihung von Privilegien. Unzufriedenheit des Adels mit der Politik Heinrichs. 1053 Reichsversammlung in Tribur: Aufforderung des Kaisers, seinen Sohn Heinrich IV zum Nachfolger zu wählen. Wahl der Fürsten unter dem Vorbehalt, 'dass der künftige König gerecht wäre'. 1055 zweiter Aufenthalt in Italien. Verschwörung gegen Heinrich zur Ermordung und Einsetzung Konrads v. Bayern als König. Scheitern des Vorhabens durch Tod Konrads und seines Verbündeten Herzogs Welf III v. Kärnten. 1056 Beratung H.s. mit Papst Viktor II über künftiges Verhältnis zu den Normannen in Unteritalien. + 5.10.1056 nach kurzer Krankheit in der Pfalz Bodfeld im Harz. Verdienste Heinrichs III: Befreiung des Papsttums von der Korruption und Steigerung des Ansehens Roms und der Kirche.
Terug naar Hendrik de Zwarte
Prinses van Aquitanië; gekroond tot Duits koningin (Mainz, okt 1043), tot keizerin (Rome 25 dec 1046); regentes van het Duitse Rijk (1056-1062). Zij begeeft zich in 1063 naar Rome.
Terug naar Agnes van Aquitanië
Graaf van Poitou (als Willem III); hertog van Aquitanië (als Willem V, 995-1030). Hij neemt, na de dood van hertog Karel van Lotharingen, twee van diens nog jonge zoons onder zijn hoede en doet hen in Aquitanië beschouwen als de wettige kinderen van Frankijk (1008). Hij stcht de abdij van Maillezais (1010) en maakt herhaaldelijk reizen naar Rome, waarop Italianen hem na de dood van keizer Hendrik II (1024) de kroon van Italië aanbieden, die hij, evenals koning Robert II van Frankrijk voor hem, weigert. Hij wordt geestelijke in Maillezais.
Terug naar Willem de Grote
Erkend als troonopvolger (Tribur nov 1153); koning van Duitsland, gekroond te Aken op 17 juli 1054. Hij volgt op als Duits koning, mogelijk met nieuwe intronisatie te Aken, op 5 okt 1056, aanvankelijk onder voogdij en regentschap van zijn moeder, daaraan onttrokken door een ontvoering te Kaiserswerth (apr 1062). Hij regeert zelfstandig vanaf zijn meerderjarigheidsverklaring naar Salisch recht (1065). Hij is vanaf 1075 met paus Gregorius VII en diens opvolgers in de zg Investituurstrijd gewikkeld; doet hem afzetten (Worms 24 jan 1076) en wordt daarop door hem in de ban gedaan (Rome 15 feb 1076). Hij wordt door de Duitse vorsten in de uitoefening van de koninklijke macht gesuspendeerd (Tribur okt 1076) en begeeft zich heimelijk met klein gevolg, midden in de winter, via Bourgondië over de Alpen naar Italië en verkrijgt opheffing van de ban (Canossa 28 jan 1077), waarmee hij zich als in functie hersteld beschouwt; hij wordt opnieuw in de ban gedaan (Rome 7 mrt 1980), doet Gregorius andermaal afzetten (Brixen eind juni 1080) en stelt een tegenpaus aan (Clemens III). Door deze tot keizer gekroond het Heilige Roomse Rijk (Rome, Pasen 31 mrt 1084). Hij wordt door zijn zoon Hendrik V gevangen gezet en tot afstand gedwonen (Ingelheim 31 dec 1105); hij weet te ontsnappen (feb 1106). Na opheffing van de ban is hij begraven te Spiers.
Zijn neef is Godfried van Bouillon.
Regierte 21/31.3.1084-31.12.1105. 1053 Wahl zum König, 17.7.1054 Königskrönung H.s. in Aachen von Erzbischof Herrmann von Köln. Kaiserin Agnes übernahm Regentschaft. Ihr wichtigster Ratgeber war Papst Viktor II. Weltl. und geistl. Fürsten versuchten, ihre Macht auf Kosten des Königtums zu verstärken. Beschluss der Fürsten unter Führung des EB Anno v. Köln, Regentschaft der Kaiserin zu beseitigen.
Staatsstreich: Rückzug von Agnes in ein Kloster nach Italien. Erziehung H.s. durch EB Anno v. Köln. EB Anno v. Köln und EB Adalbert v. Bremen übernahmen gemeinsam Regentschaft. Später Verdrängung Annos. Am 29.3.1065 wurde Heinrich für mündig erklärt, doch Adalbert blieb Regent. Auf Reichstag 1066 in Tribur wurde H. gezwungen, Adalbert zu vertreiben und Regierung den Fürsten zu überlassen. 1071 Geburt seines ersten Sohnes Konrad durch Frau Bertha von Susa. H. gelang Befreiung aus Bevormundung durch Fürsten.
Beweis seines politischen Geschickes und seines Machtwillens: Unterstützung durch niederen Adel, Beamtenadel und Bürger der aufstrebenden Städte. Ausschaltung seines mächtigsten Feindes Bayernherzog Otto von Northeim durch Aufdeckung eines Mordanschlages gegen den König. 1073 Aufstand in Sachsen, Zerstörung der Burgen H.s. 'Frieden von Gerstungen'. 09.7.1075 Unterwerfung der Sachsen bei Homburg an der Unstrut. In Rom Wahl Gregor VII zum Papst. Dieser war vom Vorrang der geistlichen gegenüber der weltlichen Macht überzeugt. H. erklärte während des Sachsenkrieges dem Papst seine Ergebenheit. Nach Sieg über Sachsen setzte sich H. über sein Versprechen hinweg. Aufforderung zum Gehorsam durch Gregor VII. Weigerung H.s. Bannfluch. Propaganda gegen König durch Reformpartei des Papstes. Beschluss eines Reichstages für 1077 durch Fürsten -> Entscheidung über Schicksal H.s. König kam Reichstag zuvor und zog im Winter 1076/1077 über die Alpen. Rückzug des Papstes auf Burg Canossa. H. ging barfuss im Büssergewand nach vor die Burg. 28.1.1077 Beichte H.s. und Versprechen künftigen Gehorsams gegen Papst -> Lösung vom Bannfluch. 15.3.1077 Wahl Rudolfs v. Schwaben zum Gegenkönig. Rückkehr Heinrichs aus Italien und Zusammenzug eines Heeres gegen Rudolf. Sabotage einer Nationalsynode durch H. H. verhinderte damit den Beschluss des Verbotes der Laieninvestitur. Anerkennung Rudolfs durch Grgor VII und Erneuerung des Bannes gegern H. 1080 erklärte H. Papst für abgesetzt. EB Willibert v. Ravenna wurde als Clemens III Gegenpapst. 1081 Tod Rufolfs. Feldzug H.s. gegen Italien. 1084 Sieg über Rom. 31 März 1084 Kaiserkrönung Heinrichs und seiner Frau Bertha. Mai 1084 Rückzug des Kaisers nach Norden. Mai 1087 Krönung des Sohnes Konrad von H. zum König. 1090 Neuer Feldzug gegen Italien. 1092 schwere Niederlage H.s. bei Canossa. Heinrich IV sass 4 Jahre in Nordostitalien fest. 1098 Wahl Heinrich, des 2 Sohn des Kaisers zum König. H. musste schwören, sich nicht in Regierung des Vaters einzumischen, solange dieser lebte. 1100 Tod von Papst Clemens III. Nachfolger Paschalis II erneuerte 1102 Bannfluch gegen Heinrich IV. 1104 Aufstanmd der Sachsen. Flucht des Sohnes H. nach Bayern. 1105 Lösung des jungen H. vom Bann. Streit zwischen Kaiser und Sohn H.. 31 Dezember 1105 förmliche Abdankung des Kaisers in Ingelheim. Flucht aus Ingelheim und Organisation des Widerstandes. Vor Entscheidungsschlacht plötzlicher Tod am 7.8.1106 in Lüttich. Beisetzung 1111 im Dom zu Speyer.
Terug naar Hendrik IV van Zwaben
Hij is mogelijk identiek met de Bruno die in 990 deelneemt aan de veldtocht om hertog Miseco van Polen tegen hertog Boleslaw te steunen.
Hij kan echter ook de zoon zijn van Liudolf van Brunswijk, maar ook zou hij een zoon van Ekbert de Eenogige (dus een Billunger) kunnen zijn.
Hij probeert (als 'pinceps') na de dood van Otto III in 1002 Duits koning te worden, maar verliest het van hertog Hendrik van Beieren die door bisschop Bernhard van Hildesheim gesteund wordt, welke laatste hij daarop zoveel mogelijk schade berokkent.
Hij bezit grote goederen rondom Brunswijk en wordt kort na zijn door als 'graaf van Brunswijk' aangeduid (door de Annalista Saxo van het jaar 1026).
Thietmar von Merseburg (Chronicon, boek 6, hoofdstuk 6; ed. Trillmich, pag. 359) verhaalt, schrijvend over het jaar 1014, dat Bruno enige tijd daarvoor in zijn eigen woning door een zekere Milo vermoord werd. Ook hier staat het absoluut niet vast, dat dit bericht op Bruno van Brunswijk slaat, al zou het kunnen in de chronologie van Gisela's huwelijken goed passen.
Graaf van Brunswijk (zie Karel de Grote, 1991, blz. 330, zie ook ES NF VIII 131a; wijkt echter af van ES NF Band I.1, Tafel 11 (Billung). Het is niet zeker of de stamvader der Brunonen, graven van Brunswijk, inderdaad uit de Billunger stammen; markgraaf van Saksen.
Terug naar Bruno II Brunswijk-Saksen
Zij stamt uit het huis Wessex en is later heilig verklaard.
Daughter of Atheling the Exile. Events: Canonization in 1250, also called St. Margaret. Margaret was canonized by Pope Innocent IV. Margaret was an English princess. She and her mother sailed to Scotland to escape from the king who had conquered their land. King Malcolm of Scotland welcomed them and fell in love with the beautiful princess. Margaret and Malcolm were married before too long. As Queen, Margaret changed her husband and the country for the better. Malcolm was good, but he and his court were very rough. When he saw how wise his beloved wife was, he listened to her good advice. She softened his temper and led him to practice great virtue.
She made the court beautiful and civilized. Soon all the princes had better manners, and the ladies copied her purity and devotion. The king and queen gave wonderful example to everyone by the way they prayed together and fed crowds of poor people with their own hands. They seemed to have only one desire: to make everyone happy and good. Margaret was a blessing for all the people of Scotland. Before she came, there was great ignorance and many bad habits among them. Margaret worked hard to obtain good teachers, to correct the evil practices, and to have new churches built. She loved to make these churches beautiful for God's glory, and she embroidered the priest's vestments herself. God sent this holy Queen six sons and two daughters. She loved them dearly and raised them well. The youngest boy became St. David. But Margaret had sorrows, too. In her last illness, she learned that both her husband and her son, Edward, had been killed in battle. Yet she prayed: "I thank You, Almighty God, for sending me so great a sorrow to purify me from my sins."
Let us take this saintly Queen for our example. While we do our duties, let us keep in mind the joys that God will give us in Heaven. Her feast day is November 16th. Source: 1997 Catholic Online.
Terug naar Margaretha van Wessex
King of Scots from (1058-1093). He was killed at the siege of Alnwick. Malcolm was buried first at Tynemouth, before being moved to Dunfermline. A character in 'Macbeth', as Malcolm, son of Duncan, the King of Scotland --although Shakespeare's chronology had little to do with real life. Malcolm killed 'Macbeth' in 1057. Source: RoyaList.
Terug naar Malcolm III Canmore van Schotland
Hij stamt uit het Huis Atholl.
King of Strathclyde (1018-1034); king of Scots (1034-1040). Although depicted by Shakespeare as having been killed by Macbeth, he was actually killed in the battle of Burghead, near Elgin (which battle may indeed have been against the forces of Macbeth) Source: RoyaList.
Begraven op Isle of Iona, Schotland.
Terug naar Duncan de Genadigde
Sometimes referred to as Sybil or Elflaed. She was a cousin of Siward, Earl of Northumberland, although some sources suggest that she was his sister, and that their father was Bjorn Bearsson. Source: RoyaList.
Teru naar Sibylla van Northumberland
Graaf van Bouillon (ca. 1049). Hij ging met Willem de Veroveraar naar Engeland en vocht aan ziojn zijde bij de slag van Hastings (1066).
Terug naar Eustacius II met de Snor
Erfdochter van Boulogne; gekroond tot koningin van Engeland in de Westminster Abbey op Pasen 22 mrt 1136. Zij helpt haar gemaal op die dat moment opstandelingen in Dover belegert, door met een vloot van Boulogne de stad aan zeezijde in te sluiten. Zij brengt een verzoening tot stand met koning David I van Schotland (haar oom) op 9 apr 1139. Zij bereikt na het begin van de burgeroorlog in Engeland een alliantie met de Franse koning en doet hem hun zoon Eustache met Normandië belenen (feb 1140). Zij ontzet haar zwager bisschop Hendrik uit een beleg door keizerin Mathilde; onderhandelt met haar tot vrijlating van haar gemaal (tegen Robert van Gloucester) in het najaar van 1141. Zij doet samen met hem een triomfantelijke intocht in Londen (Kerstmis 1141). Zij vertoeft in Canterbury om op de bouw van Faversham toe te zien (1148-1149).
Terug naar Mathilde van Boulogne
Hij is begraven in de abdij van Reading, Berkshire, Engeland".
"Volgens Engelse bronnen is het huwelijk op 06-08-1100 voltrokken. Koning van Engeland, gekroond in de Westminster Abbey op 5 aug. 1100.
Henry was the first child of William I to be born on English soil, but as the fourth son he had little hope of
inheriting a crown. Whereas, Robert, the first born, inherited Normandy, and William II, the second son, inherited England, Henry was left without title, only a huge fortune in English sterling. While William Rufus and Robert quarreled in the years to come, Henry flitted from side to side, hedging his bets. Eventually he became thoroughly distrusted by both men. In 1091, when William and Robert temporarily reconciled, they entered into a pact whereas if either died without male heir the other would inherit, thereby eliminating Henry from the succession.
When Robert left on a crusade to Jerusalem, Henry was quite hopeful that Robert would not return alive, but by 1100 word came that Robert was on his way back to Normandy, victorious and wealthy, having married a rich woman on the way home. So, perhaps it was more than coincidence that on August 2, 1100, Henry was hunting in the New Forhis brother's death, for he rode directly from the New Forest to the Treasury and declared himself King. He was crowned in Westminster three days later. The first few weeks of Henry's reign were shrewd ones.
Expecting an invasion from Robert upon his return from Jerusalem, Henry used his inherited silver to buy support in both England and Normandy. He also invited Anselm back to the post of Archbishop of Canterbury in an attempt to garner the support of the church in both England and Rome. Henry even arranged for a marriage to Edith (also known as Matilda), the sister of Edgar, King of Scotland, in order to eliminate invasion from the North. Henry also got the support of France and Flanders (neither of which wanted to see Normandy and England united into a powerful kingdom). When Robert landed in Portsmouth in July of 1101 he was without any advantage, and an immediate treaty was arranged. Robert would receive an annual pension, and Henry would keep England. Treaty or no, Henry still did not trust the Norman barons, whose fathers had been granted English estates under the reign of the Conqueror. He set out systematically to relieve them of their English and Welsh lands. The conflict between Robert and Henry came to a head at the Battle of Tinchebrai. Robert was captured and spent the rest of his life as Henry's prisoner. While his present Norman troubles were coming to a close, Henry was faced with a more far-reaching problem. As with his brother, William Rufus, Henry's power as king was challenged by the growing Gregorian reform movement. In serious question now were the traditional royal rights over the administration of the church, specifically, the institution of lay investiture. Lay investiture was the ceremony were the secular king or queen presented a new church official, like an abbot or bishop, with a ring and staff of office. The Gregorian reformers wish to purify the church by taking its administration out of secular control. While lay investiture had been prohibited by the church as early as 1059, its practice continued in England until the return of Anselm in 1100. He had learned of the papal decree against lay investiture while in exile, and upon his return refused to pay homage to Henry and urged his brothers of the cloth to refuse homage to local fiefs. Henry, in turn, refused to renounce his right to invest church officials, and in 1105 Anselm, again in frustration left England. However, in 1105 the Pope threatened to excommunicate Henry if he did not renounce lay investiture. Henry offered his terms: he would renounce his right to invest, if the prelates on a local level would continue homage to local fiefs. Thus Henry kept the abbots and bishops throughout England loyal. However, the ideological battle forced Henry to give up something very important. His renouncement of lay investiture meant that Henry (in the eyes of the church) was a secular king, not a king annointed of God, and not a king superior to priests. Ironically, it is at this point in English folklore that the first claims of royal healings appear. It was said that one touch from a King could heal scrofula, known as the "king's disease." However, despite his "healing power," Henry reigned in the last years concerned with holding his hard-won kingdom together. This was probably what Henry did best. Henry was ruthless when it came to demanding loyalty. It was said that during the years he flitted back and forth between the loyalty of William Rufus and Robert that he once pushed a man off the roof of Rouen Castle for betraying his oath of allegiance to Robert. This reputation served him well, as he now concerned himself with the traditional enemies of Normandy, France and Flanders. By 1119 things looked good for Henry. He beat Louis VI of France in the battle of Bremule and married his legitimate son, William, to the daughter of the count of Anjou. However, in 1120 William died in a shipwreck and so began one of the darkest periods in English history. Edith, Henry's first wife, died in 1118, and Adelaide of Louvain, whom Henry married months after his son's death was still without child by 1125. The only legitimate heir of the king's was Matilda, born in 1102. Matilda's husband, Emperor Henry V of France died in 1025 and left Matilda without a male heir. Henry, therefore, made his barons swear to accept Matilda as Queen of England should he die without a male heir. Still eager to keep ties with Anjou, Henry married Matilda to Count Geoffrey of Anjou.
Normandy, of course, did not want to be ruled by an Angevin, and war ensued. While his kingdom's future seemed most uncertain Henry died, December 1135. He ruled longer than his father and brother, but still remains one the least known of the English kings.
From: Biographical information from The Lives of the Kings and Queens of England, ed. Antonia Frasier and The Oxford Illustrated History of the British Monarchy, ed. John Cannon and Ralph Griffiths. King Henry was styled as, 'Dei Gratia Rex Anglorum'. According to some other sources, Henry was born in 1070. He was crowned by Maurice, Bishop of London. It is probable that Henry was the first king of the Normal royal line to speak Saxon. Died from a 'urfeit of lampreys', as the chronicles said, althought most historians believe that he died from food poisoning. Henry was the founder of Reading Abbey, where he was buried.
Source: RoyaList. Source: 'Stammtafeln zur Geschichte der Europaeischen Staaten' 4 vol., Marburg, 1953, 1975, by W.K. Prinz von Isenburg; 'Burke's Guide to the Royal Familiy', London, 1973; 'Nachkommen Gorms des Alten', 1978, by S. Otto Brenner; 'Europaeische Stammtafeln', J.A. Stargardt Verlag, Marburg.
Terug naar Hendrik I Beauclerc van Engeland
Zij is in 1110 in Utrecht verloofd (8 jaar oud) met Hendrik V van Zwaben. Koningin van Engeland (van 1 jan. 1127 en vanaf 11 juli 1141). In Engelse bronnen wordt als huwelijksdatum gegeven: 22-05-1127.
Terug naar Mathilde van Engeland
Graaf van Brunswijk en Derlingau; markgraaf van Meissen (1067); markgraaf van Friesland.
Hij voorkomt samen met zijn broer Bruno een aanslag op keizerin-regentes Agnes (waarbij Bruno sneuvelt en hij zwaar gewond raakt), waarna hij in Bruno's lenen Oostergo, Westergo, Staveren en Isselgo in 1057 mag opvolgen.
Hij oefent ook feitelijk gezag uit in Hunsingo en Fivelingo waar hij in 1057 de aartsbisschop van Bremen als leenheer moet erkennen, maar tegen afdracht van een vijfde der grafelijke inkomsten zelf de grafelijke rechten blijft uitoefenen.
Hij voert strijd met de dan tegen het keizerlijk gezag opstandige graaf Floris I van Holland en is betrokken bij de kidnapping van de jonge Hendrik IV die onder leiderschap van aartsbisschop Anno van Keulen plaatsvindt te Kaiserswerth in 1062.
Terug naar Ekbert I van Brunswijk-Billung
Hertog van Bourgondië (1017-1032). Medekoning van Frankrijk (vanaf 1027). Koning van Frankrijk (1031 tot 04-08-1060). Hij verloor al snel zijn kroon aan zijn broer Robert I, maar heroverde het weer met behulp van de hertogen van Anjou en Vlaanderen, met uitzondering van het koninkrijk Bourgondië. Hierdoor ontstonden meerdere oorlogen, oa. met zijn vazal Willem de Veroveraar.
Terug naar Hendrik I van Capet